Mensen vertellen verhalen. Zo geven we betekenis aan onszelf en de wereld om ons heen.
Over de laatste levensfase wordt niet altijd gemakkelijk gesproken. Wat gebeurt daar eigenlijk? Welke ervaringen zijn er?
Op de verhalenbank komen verhalen van patiënten, naasten, professionals en vrijwilligers samen. De verhalen geven een inkijkje in de unieke en soms ook rauwe werkelijkheid van de laatste levensfase.
Voor zorgverleners zijn de verhalen een bron van inspiratie en reflectie, voor anderen bieden de verhalen erkenning of herkenning, troost of de aanzet tot een betekenisvol gesprek.
De namen die in de verhalen worden gebruikt, zijn om privacyredenen gefingeerd.
Mensen die weten wat ze willen en zo lang mogelijk hun eigen boontjes willen doppen. Als verpleegkundige sta je aan de zijlijn. Het gaat deze verpleegkundige om de ander leren kennen, goed luisteren en inschatten wat nodig is. En als de palliatieve sedatie vervolgens niet loopt als verwacht, speelt ze een cruciale rol.
Lees verder
Het afstemmen op de ander in de zorgrelatie is een hele kunst. Als verpleegkundige is ze zich daar erg bewust van. Maar is die voorzichtigheid wel altijd helpend?
Lees verder
Als je bij iemand thuiskomt als vrijwilliger, kan het zijn dat je je in eerste instantie helemaal niet welkom voelt. Hoe ga je daarmee om en hoe weet je de situatie dan toch zo prettig mogelijk te maken? In het volgende verhaal wist de vrijwilliger er zijn eigen draai aan te geven. “Toen ik daar zat, dacht ik aan mijn eigen vader. Ook een eigenwijze boer, die dan niets wil en dan gewoon heel stellig is.”
Lees verder