Wennen aan dubbele boodschap van een cliënt

door: Anoniem

Wennen aan dubbele boodschap van een cliënt

Niet alle cliënten vinden het nodig dat een vrijwilliger thuis komt helpen. De demente vrouw in dit verhaal maakt dat direct duidelijk. De vrijwilliger vertelt: “In eerste instantie had ik het gevoel dat ik niet welkom was. Want ze wilde geen hand schudden, ze wilde helemaal niets.”

“Ik heb een keer gewaakt voor een vrouw die licht dementerend was. Dus ik ga daar naartoe en toen kwam ik daar aan en stap de auto uit en de buurvrouw die ving mij dus op. En we liepen samen zo naar binnen. En toen kwam net die mevrouw uit bed, ze moest naar het toilet. Dus ik denk: even wachten. We moeten toch nog even kennismaken. En de buurvrouw liet mij in de huiskamer en toen kwam later de buurvrouw terug en vertelde dat ze geen kennismaking wilde met mij. Want ze was dus boos, want ze vond het niet nodig dat er iemand ’s nachts in huis was. Dus ik zeg tegen de buurvrouw: ‘Ja, maar ik moet toch even zeggen waarvoor ik hier ben.’ ‘Nee, dat wilde ze niet.’ Ja, en als ze dat echt niet wil…

Er werd ook niet gezegd dat ik naar huis moest of moest blijven. Dus ik dacht, ik blijf wel gewoon. Gaat het verder niet, dan kan ik altijd nog beslissen wat ik ga doen. Dus ik heb eigenlijk niet kennisgemaakt met haar. Ik ben er wel de hele nacht gebleven. Zij was zelf in de slaapkamer en ik ben gewoon in de huiskamer gebleven. Ik heb mij daar zo gesitueerd dat ik dus het oog had op de slaapkamer en een oog had op de voordeur. Want ze hadden mij ook al verteld dat die mevrouw vaak naar buiten ging in haar nachtjapon, dat ze dan aan het dwalen was. Ik dacht: ik moet zo gaan zitten dat ik een beetje alles op oog heb. En die mevrouw is drie keer in de nacht uit bed gekomen om naar het toilet te gaan. En ze keek wel een beetje naar mij en zei verder niets. Ik ben toen ook een keer naar haar toe gegaan, van: ‘Goh, kan ik u helpen?’ Maar nee, ik mocht helemaal niets doen.

Ik was met haar alleen, de buurvrouw ging gewoon weer naar haar eigen appartementje. En ik ben daar maar de hele nacht gebleven. Maar wel alles in de gaten gehouden. Want stel dat ze nu uit bed kwam en naar buiten wilde, dat kan natuurlijk ook niet. Vandaar dat ik toch een beetje het zicht had op de voordeur.

In eerste instantie had ik het gevoel dat ik niet welkom was daar. Want ze wilde geen hand schudden, ze wilde helemaal niets. Maar later dacht ik: ze is gewoon heel boos geweest, want ze vond het niet nodig dat er iemand ’s nachts kwam.”

 

Nog geen reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Uw reactie verschijnt na goedkeuring door onze redactie. U ontvangt een mail als uw reactie is geplaatst.