Mensen vertellen verhalen. Zo geven we betekenis aan onszelf en de wereld om ons heen.
Over de laatste levensfase wordt niet altijd gemakkelijk gesproken. Wat gebeurt daar eigenlijk? Welke ervaringen zijn er?
Op de verhalenbank komen verhalen van patiënten, naasten, professionals en vrijwilligers samen. De verhalen geven een inkijkje in de unieke en soms ook rauwe werkelijkheid van de laatste levensfase.
Voor zorgverleners zijn de verhalen een bron van inspiratie en reflectie, voor anderen bieden de verhalen erkenning of herkenning, troost of de aanzet tot een betekenisvol gesprek.
De namen die in de verhalen worden gebruikt, zijn om privacyredenen gefingeerd.
Het komt voor dat een gast in het hospice ligt en tegen de verwachtingen in niet binnen een aantal maanden komt te overlijden. “De situatie maakte mijn moeder wel heel verdrietig en heel onzeker, van: ja, ik heb kanker en ik ga dood, maar ik ga nu nog helemaal niet dood.”
Lees verder
Een reden om vrijwilligerszorg aan te vragen, is omdat je je alleen voelt in de laatste levensfase. Er kan een betekenisvolle relatie ontstaan tussen de cliënt en de vrijwilliger. “Dat merk je aan dat je gemakkelijk praat over dingen die eigenlijk wel lastig zijn om te bespreken. Over hoe je je voelt.”
Lees verder
Een schoolvoorbeeld van ‘Er zijn’. De vrijwilliger zat de hele nacht op een stoel toe te kijken hoe een naaste voor de cliënt zorgde. Hij voelde zich nutteloos, maar achteraf bleek: “Deze zwager had een bepaalde emotionele band met zijn schoonzus. Hij wilde er ook wel bij zijn, maar had het zonder mijn aanwezigheid niet aangedurfd.”
Lees verder