Mensen vertellen verhalen. Zo geven we betekenis aan onszelf en de wereld om ons heen.
Over de laatste levensfase wordt niet altijd gemakkelijk gesproken. Wat gebeurt daar eigenlijk? Welke ervaringen zijn er?
Op de verhalenbank komen verhalen van patiënten, naasten, professionals en vrijwilligers samen. De verhalen geven een inkijkje in de unieke en soms ook rauwe werkelijkheid van de laatste levensfase.
Voor zorgverleners zijn de verhalen een bron van inspiratie en reflectie, voor anderen bieden de verhalen erkenning of herkenning, troost of de aanzet tot een betekenisvol gesprek.
De namen die in de verhalen worden gebruikt, zijn om privacyredenen gefingeerd.
Het is mooi om te zien als een gast zijn laatste dagen zich thuis voelt en zichzelf kan zijn een hospice. In het begin zat zijn broer nog gezellig in de huiskamer, maar het ging al snel bergafwaarts. Toen werd hulp vragen moeilijk. “Mijn broer wou mensen nergens mee lastig vallen, terwijl hij niet had beseft dat de mensen hier voor hém zijn.”
Lees verder
Als de gast is overleden, nemen de naasten afscheid, ook van het hospice. Hij kijkt terug op de warmte die hij heeft mogen ontvangen van de vrijwilligers die zorgden voor zijn moeder. “Dat is het hospice. Het zo goed mogelijk begeleiden van de laatste momenten van hun leven. Ja, en het voelt hier dan ook echt als thuis.”
Lees verder
Gasten in het hospice zijn vaak bezig met loslaten. Maar met de vrijwilligers gaan ze ook weer nieuwe relaties aan. Hoe close wordt dat? In dit verhaal waardeert de gast het als de vrijwilliger dit openlijk bespreekt. “Ik vond het zo mooi dat ze zei dat ze had geleerd als vrijwilliger toch een beetje afstand te moeten houden. En dat het contact toch niet heel sterk moet worden. Voor alle twee niet.”
Lees verder
Soms heb je niet alleen met mensen te maken in de palliatieve zorg, maar ook met de huisdieren. De vrijwilliger in het volgende verhaal zag hoe betekenisvol de band tussen mens en huisdier kan zijn. “Zelfs in haar slaap lag ze hem te aaien. En dat gezicht van dat wijffie, dat vergeet ik nooit meer.”
Lees verder
Zij is niet alleen diegene, die aan het sterven is. Ze is ook een mens, een moeder. Iemand met wie vrijwilligers een goed gesprek kunnen voeren of een glaasje wijn mee kunnen drinken. “Niet om het te ontkennen, maar je bent natuurlijk niet alleen maar een doodgaand persoon als je hier bent.”
Lees verder
Het kan ook mis gaan in de communicatie tussen gasten en vrijwilligers. Een dochter merkt de irritatie bij haar moeder op. “Dan voel je dat ze dat echt ongemakkelijk vindt. In de dankbaarheid dat ze hier mag zijn en er voor haar gezorgd wordt, vindt ze het moeilijk om daar iets van te zeggen.”
Lees verder
De eerste keer een overlijden meemaken is een bijzondere ervaring voor vrijwilligers. In dit verhaal durft de vrouw van de cliënt niet beneden te komen, als de vrijwilliger haar komt halen. “Ik dacht toen: nou, dan moet ik het alleen doen. Ik heb hem verteld dat ik naast hem zat en naast hem bleef zitten. Soms zeg je het gewoon hardop om jezelf ook gerust te stellen.”
Lees verder
Wanneer wordt een grens overschreden? En hoe reageer je daarop? Deze vrijwilliger reageerde in eerste instantie fel op de cliënt, toen hij haar vroeg om een nachtkus. “Ik dacht later wel: ik heb het een beetje bits gezegd. De volgende keer moet ik er eigenlijk gewoon een grapje van maken.”
Lees verder
Het gevoel dat je weinig voor iemand kunt betekenen is voor vrijwilligers in de palliatieve thuiszorg herkenbaar. Deze vrijwilliger komt bij een vrouw die geen familie om zich heen heeft. “Ik ging dan weer om zeven uur weg en ik liet haar zo eenzaam achter. En dat voelde toen ik thuiskwam heel verdrietig.”
Lees verder
Als je uren naast het bed van iemand zit als vrijwilliger in de palliatieve thuiszorg, heb je de tijd om de cliënt te leren kennen. Maar hoe doe je dat, als een cliënt niet meer kan praten en je niet meer kan begrijpen? “Ik denk dat hij kon merken dat ik het gewend was om met dit soort dingen om te gaan.”
Lees verder