Mensen vertellen verhalen. Zo geven we betekenis aan onszelf en de wereld om ons heen.
Over de laatste levensfase wordt niet altijd gemakkelijk gesproken. Wat gebeurt daar eigenlijk? Welke ervaringen zijn er?
Op de verhalenbank komen verhalen van patiënten, naasten, professionals en vrijwilligers samen. De verhalen geven een inkijkje in de unieke en soms ook rauwe werkelijkheid van de laatste levensfase.
Voor zorgverleners zijn de verhalen een bron van inspiratie en reflectie, voor anderen bieden de verhalen erkenning of herkenning, troost of de aanzet tot een betekenisvol gesprek.
De namen die in de verhalen worden gebruikt, zijn om privacyredenen gefingeerd.
Het komt voor dat je waakt bij een cliënt en je belangrijke informatie mist als vrijwilliger. Het zorgde hier voor veel onrust en het gevoel van machteloosheid bij zowel de cliënt, als de vrijwilliger. “Het was wel handig geweest om te weten dat hij die klysma had gehad. Dat is dan geen leuke inzet geweest.”
Lees verder
Het kan heel moeilijk zijn voor gasten en naasten om aan vrijwilligers aan te geven wat ze precies willen of dat ze vinden dat er iets niet goed gaat. “Wij vonden al snel dat wíj als belastend ervaren zouden kunnen worden, voor die mensen. Want ze kwamen onmiddellijk met thee en een schaaltje koekjes. En dan denk ik: wat lief!”
Lees verder
Het kan zijn dat de familie van de gast heel anders reageert dan je verwacht aan een sterfbed. In dit geval vond de vrijwilliger het moeilijk om niet te oordelen. “Je wilt dan eigenlijk die mensen schudden en zeggen: ‘Dit is definitief. Dit komt niet meer terug’. Dat ze weten; je kan dit niet over doen.”
Lees verder
Ze vertelt hoe de andere vrijwilligers de gast een afstandelijke vrouw vonden. Zij ging er opaf en maakte succesvol contact. “Ik had bij haar ook de indruk dat ze niet iedereen om zich heen duldde. Ze hoefde niet alle mensen naast zich te hebben.”
Lees verder
In hoeverre bepaalt een vrijwilliger wat goed is voor een gast? In dit verhaal vertelt de vrijwilliger hoe ze achteraf besefte dat gezond eten niet het beste was voor de gast. “Later dacht ik: hebben wij daar wel goed aan gedaan? Om maar van alles voor die vrouw te verzinnen.”
Lees verder
De vrijwilliger vertelt dat ze in het hospice waar ze werkt de gast altijd wassen na het overlijden en ervoor zorgen dat hij of zij er mooi bij ligt. Echter, soms kunnen smaken wel erg verschillen. “Het was heel apart. Met een hele blote blouse, een heel bloot jurkje. En ik denk: dat kán niet.”
Lees verder
Als vrijwilliger heb je te maken met veel verschillende mensen aan het bed van een zieke. De familie kan heel anders reageren dan je zelf zou doen. “Doe er maar flink wat medicijnen in, want het moet niet te lang duren. Ik heb er genoeg van. Die man sprak dat dus uit in het bijzijn van zijn vrouw. En ik denk: oh, vreselijk.”
Lees verder
Ze zag hoe de vader van twee jonge kinderen zijn ziekte ontkende. Hoe het moeilijk voor hem was om zorg te ontvangen van de vrijwilligers. Maar ook in het hospice zijn er grenzen. “Je zou wensen dat die man ergens zijn emoties kwijt kon. Dat hij ergens tegen een boksbal aan zou rammen of iets.”
Lees verder
Vrijwilligers nemen in het hospice zowel afscheid van de gast, als van de naasten. Deze vrijwilliger was echter iets te vroeg met haar afscheid en liet de dochter schrikken. “Dat had ik dus helemaal niet ingeschat of verwacht. Ik wist wel dat het slecht ging, maar toen dacht ik: oh, oké, dan weten ze hier dus meer dan dat ik weet.”
Lees verder
Voor de familieleden zijn de vrijwilligers erg belangrijk. De zorg voor hun dierbare wordt in de handen gelegd van de vrijwilligers. Dat betekent ook dat de familie hen goed in de gaten houdt. “Het is gewoon een blik, een manier, de intonatie die dan het verschil maakt zeg maar.”
Lees verder