Op mijn zestiende verloor ik mijn moeder aan kanker.
Haar ziekbed duurde slechts 25 dagen.
De melanoom was al zo ver uitgezaaid dat er niets meer aan te doen viel.
De grootste hartpijn die ik ooit heb gevoeld, was het afscheid van haar.
Van die periode weet ik dan ook niet veel meer, alsof mijn hoofd besloot dat het te pijnlijk was om alles te bewaren.

De jaren daarna werden gekleurd door vluchtgedrag.
Feesten, reizen, verdoven, vol plezier en mooie herinneringen.
In de kern was dit pieken om niet stil te hoeven staan bij het verdriet.
Ik hield mezelf voor dat ik het een plek had gegeven.
Niets bleek minder waar.

Alles veranderde toen mijn lichaam aangaf dat deze levensstijl niet werkte.
Begin coronatijd, het leven stond stil, brak de tijd aan om te reflecteren.
Met vallen en opstaan vond ik mijn weg.
Hoe gek het misschien ook klinkt: nu ben ik dankbaar voor wat mij is overkomen.
Omdat ik heb geleerd dat verlies niet alleen iets afneemt, maar je ook iets kan brengen.

Nu, jaren later, kan ik zeggen dat het verlies van mijn moeder mij heeft gevormd.
In mijn geval bracht het kracht, doorzettingsvermogen, zelfstandigheid en een diepe verbinding met de mensen om mij heen.
Het heeft me geleerd om te luisteren, naar anderen, maar ook naar mezelf.
En om het leven niet alleen te leven, maar te voelen.

Soms denk ik terug aan wat ik graag had willen weten.
Wat ze dacht, waar ze van droomde, wat ze me had willen meegeven.
Haar verhaal is deels vervaagd, en juist dat besef raakt me nog steeds.
In de levensfase waarin ik mijn moeder verloor, was ik nog te jong om haar echt, als mens, als moeder, te leren kennen.
En juist dat had ik zo graag gewild.

Het heeft me geleerd hoe belangrijk het is om herinneringen, verhalen en liefde vast te leggen.
Om iets achter te laten dat blijft, ook als woorden ooit zwijgen.
En dat is wat ik anderen graag wil meegeven:
doe dit voor je geliefden, zolang het nog kan.