Wanneer ik haar kamer binnenstap ligt ze met een wazige blik voor zich uit te turen. ‘Goedemiddag, hoe is het vandaag met u?’, fluister ik in haar oor, terwijl ik zachtjes haar schouder streel. ‘Oh, ben jij het, fijn’, zegt ze zachtjes. ‘Heb je even? Ik heb zojuist naar een film gekeken.’ ‘Oh ja, wat bijzonder’, antwoord ik. ‘En was het een mooie film?’ ‘Nou nee, ik weet het niet zo goed meer, maar heb je even?’ ‘Jazeker, ik ben er voor u. Vindt u het prettig als ik even bij u kom zitten?’ Haar oogopslag wordt helderder. ‘Wat kunnen wij toch fijn praten hè. Heb je even?’ ‘Ja hoor, ik heb alle tijd’,  antwoord ik, terwijl ik op de rand van haar bed ga zitten en zachtjes haar hand streel. In flarden vertelt ze over de film waar ze naar gekeken heeft. Haar levensverhaal, haar geheim.

Het is heftig, af en toe sijpelt er een traan uit een van haar ooghoeken omlaag. Ik luister, stel af en toe een vraag. Met een tissue dep ik haar wangen droog. ‘Wat hebben wij een fijn gesprek hè?’ ‘Ja, bijzonder’, antwoord ik. ‘En wat fijn dat u dit met mij wilt delen.’ ‘Heb je nog even?’ ‘Jazeker, geen zorg, ik heb alle tijd.’ ‘Oh fijn, wat heb je toch mooie krullen…’ ‘Dank u, van mijn vader geërfd’, zeg ik. ‘Prachtig, net zoals je zusje zeker’, zegt ze, terwijl haar hand naar mijn haren reikt. ‘Heb je nog even?’ ‘Ja hoor, ik heb echt alle tijd.’ Ruim een uur later zit ik nog steeds op de rand van haar bed, luisterend naar haar geheim.

De volgende ochtend overlijdt ze…