Levenseindeverhalen

Lees nu hoe dit niet bepaald eindigde in een “Happy End”.

Met het klimmen der jaren ontstonden ouderdomskwalen. Mijn moeder, inmiddels in de negentig, had vooral problemen met
horen, zien en lopen. Verder redelijk gezond.
Zelf kreeg ik steeds meer last van een aangeboren vergroeiing aan mijn rug. Daarom gekeken naar externe zorg, via WMO en daarna via WLZ /CIZ. Hulp in de eigen woning bleek uiteindelijk niet haalbaar (mede door Corona). Alternatief is dan plaatsing in een “Verzorgingshuis”. Hiervoor gekozen (november 2021).
De verkregen “zorgindicatie” (VV4 Somatisch) bleek echter de laagste op een schaal die tot 13 loopt. Zo bleef ze gewoon vallen onder haar eigen huisarts en apotheek. Zorg via het verzorgingshuis bleef beperkt tot controle of ze er nog was.
Ik bleef haar dagelijks bezoeken, maar ze voelde zich daar niet op haar plek. Vooral de ochtenden met de huishoudploeg al rond half 9 in haar kamer (stofzuigen etc.) vond ze vreselijk. Hetzelfde gold voor de maaltijden, die ze meestal liet staan.

Kortom, haar fysieke gesteldheid ging snel achteruit en op 12 mei 22 werd ik gebeld door het verzorgingshuis dat er iets mis was met mijn moeder en werd ik gevraagd te komen om 11 uur, even later werd gezegd dat het 13.00 uur werd. Daar aangekomen zag ik mijn moeder op bed zitten met een drietal verpleegkundigen om haar heen en hoorde haar roepen naar de WC te willen. Niet nodig, zei een verpleegkundige: laat lopen, je hebt al een luier om. Ze was overigens al in een verlaagd bewustzijn wegens een kalmeringsmiddel omdat het nog even duurde voor de huisarts kwam en herkende mij en anderen niet!

Ik dacht daar het mijne van, maar had niet veel tijd, want de gebelde huisarts maakte zijn opwachting. Stelde zich voor en begon mijn moeder te onderzoeken: lage bloeddruk en de hartslag was ook niet goed. Hij richtte zich tot de aanwezigen: We moeten zorgen dat ze in haar comfortzone blijft en gaan haar in slaap brengen en wel zodanig dat ze niet meer wakker wordt. Aan een andere oplossing werd al niet meer gedacht. Mijn moeder was eigenlijk al ter dood veroordeeld. Klinkt hard, maar zo zie ik het. Een dag daarvoor (11 mei) nog mijn reguliere bezoek, had ik daar nog nooit bij stil gestaan.

Daarna richtte hij zich weer tot mijn moeder met eerst twee vragen, kennelijk om te kunnen vaststellen of haar hersens nog werkten. Vervolgens de bovengenoemde vraag over het niet meer wakker worden: “Ja, misschien”,  zei mijn moeder. Eigenlijk waren dit de laatste twee woorden die ik van haar hoorde.

Vervolgens zei de huisarts dat hij de spullen ging halen uit zijn praktijk en om half vijf terug zou zijn. Toen gebeurde iets opmerkelijks: De hoofdarts van het verzorgingshuis verscheen ten tonele en verklaarde dat zij het over ging nemen van de eerder genoemde huisarts! Zij had de spullen namelijk wel klaar staan!

Rond half 3 was mijn moeder in slaap gebracht, werd na ongeveer twee uur nog even wakker, maar een opgeroepen verpleegkundige zorgde ervoor dat ze weer in slaap viel. Dit bleef zo tot de volgende morgen 9 uur, waarna ze overleed. Ben er tot het laatst bij gebleven en het was geen pretje om haar zo te zien “wegkwijnen”.

Nadien begreep ik dat dit een vorm van Palliatieve Sedatie is, echter zonder enig overleg en in een razend tempo! Later nog wel met beide artsen overlegd, maar dit leverde weinig op. “Gemiddelde leeftijd is 82, dan is 98 (dat was mijn moeder) toch een mooie leeftijd!”, was een van de opmerkingen.

Inmiddels zijn alle spullen weer terug in mijn woning, echter zonder mijn moeder! Zal er aan moeten wennen, wat niet meevalt.

Slotwoord: Het zal duidelijk zijn dat ik mijn moeder met haar sociale hart, talrijke hobby’s, met name vele vormen van handwerken, tuinieren maar vooral een goede moeder een beter einde had gegund. Maar ook enorm mis!!

NB: De eigen huisarts was zelf ziek en stuurde steeds vervangers, die wij geen van allen kenden, wat de kilheid nog groter maakte.

Wat maakt het dat het mij zo raakt?

Vind eigenlijk dat ik de artsen te makkelijk hun gang liet gaan. Had moeten vragen om mijn moeder eerst te onderzoeken naar de oorzaak van het “wegvallen”, desnoods in het ziekenhuis. Ook de tijd tussen het incident en de komst van de arts was veel te lang. En daarna moest alles ineens heel snel.
Heb daar nu na een halfjaar inmiddels nog veel moeite mee plus een schuldgevoel vanwege de passiviteit op het beslissende moment. Ik vrees ook dat haar hoge leeftijd een reden voor de artsen was om een onderzoek “over te slaan”.