Levenseindeverhalen

U bent achtentachtig jaar en al meer dan 60 jaar gelukkig met uw vrouw. Niet meer zo heel fit, maar het gaat allemaal nog. Wanneer uw vrouw achteruitgaat en uiteindelijk bij ons in het hospice terecht komt, krijgt u COVID-19. U wordt opgenomen in het ziekenhuis en bent niet meer samen…

Een paar dagen later wordt u met de ambulance hiernaartoe gebracht om afscheid te nemen van uw vrouw. Op haar kamer gelden even geen coronaregels, we knijpen een oogje dicht. Kort daarna overlijdt uw vrouw, terwijl u nog in het ziekenhuis verblijft.
Twee dagen later hebben we uw dochter aan de lijn. Het gaat niet goed en ze vraagt of we een plekje voor u hebben. Er is nog één kamer vrij en we maken alles voor u in orde. En zo ligt u dezelfde middag nog in de Tulp, in dezelfde kamer als uw vrouw. U slaapt en er is bijna geen contact meer mogelijk. Uw kinderen voelen zich hier veilig en vertrouwd en wij gaan zo goed mogelijk voor u (en voor hen) zorgen.

De middag van de uitvaart komen er twee mensen vanuit de kerk om u te ondersteunen. U slaapt en we vragen ons af in hoeverre u zich bewust bent van wat er speelt. We volgen de dienst via de livestream op televisie en zien uw reactie. Wanneer er liefdevol over uw vrouw gesproken wordt, verschijnt er een glimlach op uw gezicht. Heel even wordt u wakker en laat ons merken dat u erbij bent. Om daarna weer in slaap te vallen en niet meer wakker te worden.
Wat ontzettend zwaar en verdrietig voor deze familie, maar hoe mooi voor u beiden. Voor altijd samen…

Wat ons hierin zo raakt:
Het vertrouwen van de dochters van dit echtpaar. Na het overlijden van hun moeder kozen ze ervoor ook hun vader aan ons toe te vertrouwen. Dat het dezelfde kamer was vonden ze fijn en vertrouwd.
We hebben het helemaal samen meegemaakt, wat ook voor onze verpleegkundigen en vrijwilligers heel bijzonder was.