In het hospice vallen de maskers af. Niet allemaal in één keer, soms stukje bij beetje. Maar vroeg of laat legt bijna iedereen iets af: een rol, een gewoonte, een beschermlaag. En wat dan zichtbaar wordt, is puur en echt. Zonder de maskers van het dagelijks leven -werk, status, verwachtingen- blijven mensen over in hun meest oorspronkelijke vorm. Soms hardop zoekend, soms verrassend kalm. Je ziet het in de manier waarop iemand je aankijkt, je hand vasthoudt, een verhaal vertelt dat nooit eerder is gedeeld.

Geen tijd meer voor schone schijn

In de laatste fase van het leven vervalt vaak de behoefte om iets te verbergen. Er is ruimte voor wat echt is: liefde, verdriet, angst, spijt, verlangen, dankbaarheid. Het komt ongefilterd binnen. En als vrijwilliger hoef je niets op te lossen. Alleen getuige te zijn van die eerlijkheid – en dat is soms al meer dan genoeg. Het is niet altijd mooi. Soms is het pijnlijk, stil of onhandig. Maar juist dat maakt het echt. Als iemand zegt: ‘Ik weet het allemaal niet meer’ of ‘Ik ben bang’, dan hoef je niet met antwoorden te komen. Alleen met aandacht. Want in die momenten is er ruimte voor verbinding. Als vrijwilliger kom je binnen als ‘helper’, maar al snel leer je: je bent er als mens. Ook jouw masker mag zachter worden. Je hoeft niet altijd iets te zeggen. In die openheid ontstaat iets wederkerigs. Iets stils, iets groots. Juist wanneer de maskers afvallen, doet het ertoe dat jij er bent.