Mensen vertellen verhalen. Zo geven we betekenis aan onszelf en de wereld om ons heen.
Over de laatste levensfase wordt niet altijd gemakkelijk gesproken. Wat gebeurt daar eigenlijk? Welke ervaringen zijn er?
Op de verhalenbank komen verhalen van patiënten, naasten, professionals en vrijwilligers samen. De verhalen geven een inkijkje in de unieke en soms ook rauwe werkelijkheid van de laatste levensfase.
Voor zorgverleners zijn de verhalen een bron van inspiratie en reflectie, voor anderen bieden de verhalen erkenning of herkenning, troost of de aanzet tot een betekenisvol gesprek.
De namen die in de verhalen worden gebruikt, zijn om privacyredenen gefingeerd.
Kinderen in de palliatieve fase kunnen zorg krijgen van de kinderthuiszorg. Deze verpleegkundige vertelt wat dat met haar doet en welke gevoelens er bij haar los…
Lees verder
Wat doe je als je dochter het liefste van alles wil sterven? Als ze poging na poging doet om dit te realiseren? Als ze zelfs voor…
Lees verder
Boosheid in de laatste levensfase. Soms kan het een hele strijd zijn, zowel voor de patiënt als voor de naasten. Dit nemen naasten hun leven lang met zich…
Lees verder
Mensen die weten wat ze willen en zo lang mogelijk hun eigen boontjes willen doppen. Als verpleegkundige sta je aan de zijlijn. Het gaat deze verpleegkundige om de ander leren kennen, goed luisteren en inschatten wat nodig is. En als de palliatieve sedatie vervolgens niet loopt als verwacht, speelt ze een cruciale rol.
Lees verder
Het afstemmen op de ander in de zorgrelatie is een hele kunst. Als verpleegkundige is ze zich daar erg bewust van. Maar is die voorzichtigheid wel altijd helpend?
Lees verder
Als je ziek bent, lijkt het leven ineens alleen nog maar daar om te draaien. Je wilt dan graag dat de vrijwilligers je zien als meer dan alleen een ziek persoon. “Nee, ik ben een mens dat een klein beetje ziek is. En wel volwaardig. Ik weet heus wel wat ik wel en wat ik niet doe.”
Lees verder
Als je dierbare in het hospice komt te liggen, wil je de kamer zo inrichten dat die persoon zich er thuis voelt. “Dus wij hebben eigenlijk alles wat er in de woonkamer stond aan prullaria, fotootjes en zo, meegenomen. Het waren ook echt veel spullen. Naja, het paste in één auto.”
Lees verder
Het is moeilijk om je voor te stellen hoe een hospice eruit ziet en hoe het er zal zijn. Als haar moeder longkanker krijgt, is eigenlijk alles nieuw. “Wat ik wel bijzonder vond, is die gastvrijheid en dat welkome gevoel, eigenlijk de hele dag door. En net die kleine dingen die het leven van mijn moeder net iets mooier maakte.”
Lees verder
Voordat je een vrijwilliger ontmoet, bedenk je wat voor type mens het zou kunnen zijn. Dat de vrijwilliger ook een schipper kon zijn, had ze nooit gedacht. “En dan zie je zo’n schipper, die meestal een beetje ruwe basten zijn, die zie je dus mijn man voeren. En dat zijn dingen, daar krijg ik nu nog een beetje kippenvel van."
Lees verder
De gast is het centrum van de aandacht voor deze vrijwilliger. Ook als hij ineens wordt gevraagd iets te doen, waarbij hij zich ongemakkelijk voelt. “En dan kan je niet meer weglopen. Dus dan moet je wel meedoen.”
Lees verder