Gerard Hoendervanger, thuisvrijwilliger bij VTZ Rotterdam, kreeg een tweede kans na hartfalen en zet sindsdien zijn energie en levenservaring in om mensen in de laatste fase van hun leven bij te staan. Hij vertelt er het volgende over ...
In hospice De Mantelmeeuw in Woerden zorgen ongeveer tachtig vrijwilligers voor mensen die zich in de laatste fase van hun leven bevinden. Kitty Foncke (76) is een van hen. “Ik ben blij dat ik op deze manier invulling aan mijn leven kan geven. Het is heel bijzonder om dit mee te maken en er voor mensen te kunnen zijn.”
In ons hospice op Rozenburg, een eiland in Zuid-Holland, werd een vrouw opgenomen die is geboren in Friesland. Haar Friese voornaam deed mij al vermoeden dat ze uit dezelfde provincie kwam als ik.
In het hospice vallen de maskers af. Niet allemaal in één keer, soms stukje bij beetje. Maar vroeg of laat legt bijna iedereen iets af: een rol, een gewoonte, een beschermlaag.
Terwijl de coördinatoren de intake doen, sta ik te drentelen in de keuken. Een onmogelijke diagnose voor een veel te jonge vrouw. Dit voelt zo dichtbij, dat ik me afvraag of ik er ten volle kan zijn. Het lijkt gestopt. Het vermogen om te denken, om te vertrouwen, om te weten. Het staat stil, er is voor even niets. Hij is open, duidelijk en helder. Hij zal zijn vrouw volledig verzorgen en blijft in het hospice om er elk moment voor haar te zijn. Hij zegt het, hij doet het.
Enkele weken geleden heeft Geertje me gevraagd of ik bij haar euthanasie wil zijn. In de tijd tussen toen en nu hebben we veel gepraat en geregeld. En dan is nu het moment aangebroken…
N. zit in de laatste fase van zijn leven. Zijn verstandelijke beperking maakt communicatie lastig, maar gelukkig is er muziek. De geestelijk verzorger kent hem goed genoeg: liederen uit de kerk maken hem blij. Kan hij nog één keer keyboard spelen? Wat doet dat met hem?
Soms wil een cliënt niet langer leven. Zoals in dit verhaal, waarin een vrouw bewust stopt met eten en drinken. Haar verzorgende vindt dat lastig. Vooral omdat de vrouw veel aandacht vraagt. Kan zij dit zomaar laten gebeuren? “Ze heeft het nog heel lang volgehouden.”
Vrijwilliger André blijft een paar nachten waken bij een oude man. Het is een ‘gekreukeld mannetje’ van 102 jaar oud. Hij is warrig, maar vindt het fijn om thuis te kunnen sterven. In een vertrouwde omgeving. “Ik hoef maar weinig te doen. Z’n lippen een beetje vochtig maken.”
Geestelijk verzorger Wynette raakt in korte tijd haar vader en broer kwijt aan de gevolgen van kanker. Opeens staat alles in haar leven op losse schroeven. Hoe heeft zij die periode van afscheid, verlies en rouw ervaren? Dit is haar persoonlijke verhaal.