Levenseindeverhalen

Ik kwam kennismaken bij een man van begin 60 met een uitgezaaide kanker. Hij voelde zich steeds zieker worden en wist zich met de situatie geen raad. Hij kreeg zorg van de huisarts en van de specialist in het ziekenhuis. Hij hoopte dat ik hem mentaal zou kunnen bijstaan.
Hij was al enige tijd gescheiden en had een tweeling van midden 20. De dochter woonde bij hem, de zoon op zichzelf. De ex was nog wel betrokken bij de situatie en steunde hem en de kinderen goed. De man noemde zichzelf een doemdenker en had depressieve periodes gekend. Hij was zelfstandig ondernemer, maar had het bedrijf inmiddels verkocht vanwege zijn slechte vooruitzichten.

In eerste instantie hadden de behandelingen succes gehad en had hij goede hoop. Een jaar later zag de situatie er anders uit, doordat er uitzaaiingen waren gevonden. Hij wilde het liefst pijnloos en zo snel mogelijk sterven. Hij worstelde met zijn emoties rondom zijn ziekte: was afwisselend woedend en verdrietig. Hij vroeg zich af waarom hem dit overkwam.
Hij zag erg op tegen een pijnlijke lijdensweg van de ziekte en had daarom over euthanasie gesproken met zijn huisarts. Het leek er op dat zij hem wilde helpen als dat nodig was, al was er niets concreets afgesproken.
In het ziekenhuis had de man gesprekken met een psycholoog. Het voelde voor hem alsof de psycholoog hem koste wat het kost in leven wilde houden. Zijn wens om juist snel te willen sterven werd volgens hem niet gehoord. De psycholoog had hem de opdracht gegeven om zijn levensverhaal op te schrijven. Daar kon de man zich helemaal niet toe zetten.
Ik erkende zijn wens om euthanasie te willen. Die erkenning voelde voor hem als goedkeuring van zijn hele zijn. Dat betekende heel veel voor hem. Hij huilde van ontroering. Nadat hij weer was bijgekomen, zijn we gaan nadenken over wat zijn euthanasie en zijn sterven voor zijn kinderen zou betekenen. Hoe hij hen zou kunnen betrekken in zijn gedachtenproces rondom de euthanasie, zodat het voor hen niet als een verrassing zou komen.
Het is bij dit ene gesprek tussen ons gebleven. De ziekte sloeg hard toe en de man is snel daarna overleden. Zo snel dat er van euthanasie waarschijnlijk geen sprake meer is geweest. Maar hoe het is afgelopen weet ik niet.

Wat mij vooral is bijgebleven is het grote belang van luisteren en van het erkennen van iemands wens. Om iemand niet te veroordelen om zijn mening. Deze man voelde zich gehoord en dat gaf hem al zo veel steun. Vaak geeft het feit dat iemand mag praten over en verlangen naar euthanasie al zo veel rust dat het nooit tot uitvoering hoeft te komen.

Foto door Ricardo Esquivel via Pexels