Je dochter doet vele pogingen om uit het leven te stappen. Ze is bereid álles op te geven. Zelfs haar dierbare hondje. Wat doet dat met een vader? “Met mijn hoofd ben ik haar verlangen gaan begrijpen, maar mijn hart riep iets heel anders: ‘Blijf bij me!’”
Lees verder
Hoe zorgvuldig je ook bent, het loopt soms anders. Zoals bij deze gast. Een euthanasieverklaring, een huisarts, de familie rond het bed: alles was geregeld. “Ik had een middagdienst en ze waren met twaalf familieleden. De huisarts had ook toegezegd dat hij euthanasie zou verlenen. Maar hij haakte af.”
Lees verder
Afscheid nemen van een gast is nooit hetzelfde. Vaak blijven de details je bij. Zoals in dit verhaal, waarin een vrijwilliger ’s nachts waakt bij een man. Samen eten ze een laatste stukje haring. “Het is iets delen van wat heel privé is, terwijl ik toch een buitenstaander ben.”
Lees verder Hoe lief en zorgzaam alle hulp ook is, soms heeft een cliënt behoefte aan rust en samenzijn met dierbaren. Deze cliënt wacht met de euthanasie tot zijn zoon uit Amerika is gekomen. De laatste nachten brengt hij liever zonder hulpverlening door. “Overdag komen er wel vijf of zes.”
Lees verder
Bij euthanasie is het bekend wanneer het de laatste nacht is. Dat is een bijzonder moment. Maar niet voor iedereen. Deze vrijwilliger begrijpt niet waarom de naasten niet zelf bij hun dierbare blijven. Waarom laat de familie dat over aan een buitenstaander?
Lees verder
Waar ligt de grens? Hoe reageer je op ongemakkelijke wensen van cliënten? De vrijwilliger in dit verhaal krijgt van een mannelijke cliënt het verzoek om een nachtkus. Zij reageert heel fel. Misschien iets te bits. “De volgende keer moet ik er eigenlijk gewoon een grapje van maken.”
Lees verder Je bent als vrijwilliger bij iemand thuis aan het werk en opeens praten familieleden over euthanasie. Een heel persoonlijk gesprek. Deze vrijwilliger weet niet goed wat ze moet doen. Misschien naar huis gaan? Ze denkt: “Hier hoor ik niet tussen te zitten, eigenlijk.”
Lees verder