Levenseindeverhalen

Dit schreef ik toen mijn vader stervende was, jaren geleden: Af en toe is hij helder zoals vanmorgen, we spraken lang met elkaar. De liefde gonsde door me heen, zoals ik nooit eerder voor hem voelde. Ik vroeg wat de mooiste momenten in zijn leven waren: “Mijn werk (hij was meubelstoffeerder) en met jou en ma als we gingen fietsen…”

Ook vroeg ik hem of hij zich realiseerde wat er nu gaat gebeuren. Hij heeft al een meer dan een week niet meer gegeten of gedronken en wil niet naar het ziekenhuis voor een infuus. Heeft geen honger of dorst en gelukkig ook geen pijn. Ja, hij begreep wel dat hij langzaam wegzakt en dat het einde in zicht is. Ik vroeg hem of hij wat van zich laat horen als hij aan de “andere kant” is, maar niet zo dat ik erg schrik. Hij antwoordde: “Wees niet bang, ik ben een rustig spook.”

Een paar keer vroeg hij: “Wie is die man die achter me staat?” Ik zag geen man. Of “Wie zijn al die mensen in de kamer?” Ik zag geen mensen. Toen hij stierf, zaten we hand in hand en met zijn andere wijsvinger wees hij naar de muur terwijl hij strak naar een punt op de muur keek. Later hoorde ik van een medium en nog later schreef hij het zelf naar mij dat hij een Licht in de muur zag en daardoorheen de gezichten van geliefden en dat hij wist: “Daar moet ik naar toe!” Dat had ik hem gezegd: “Pa, als je sterft, zoek naar het Licht en ga daar naartoe.” Het Licht kwam al naar hem toe.

En terwijl we hand in hand zaten, vloog mijn vader weg op donderdagavond 3 oktober 2014. Hij was vijfennegentig jaar. De Surinaamse verpleegster had ons alleen gelaten om afscheid te nemen. Na een tijdje kwam ze binnen, keek me aan en begon te zingen over het Licht.

Vier weken later liep ik op straat en opeens stond mijn vader voor me: jong en vrolijk. Even maar en toen was hij weer verdwenen. “Hé Pa!” riep ik luid. Zeer gelukkig liep ik verder.