In ons hospice op Rozenburg, een eiland in Zuid-Holland, werd een vrouw opgenomen die is geboren in Friesland. Haar Friese voornaam deed mij al vermoeden dat ze uit dezelfde provincie kwam als ik. Toen ik haar kamer binnenkwam zei ik iets in het Fries. Ik zag dat ze wat meer rechtop in haar stoel ging zitten. Het bleek dat we ook nog vlak bij elkaar hadden gewoond. Zij aan de Harlingse kant van Leeuwarden, ik aan de Dokkumse kant. Zij was meer dan aangenaam verrast dat ze zich 250 kilometer vanaf haar geboortegrond kon uiten in haar moedertaal. We hadden meteen een klik, spraken met elkaar in het Fries en ik zong regelmatig Friese volksliedjes voor haar. Een van die liedjes zong zij vroeger onder de afwas samen met haar moeder. De bewoonster genoot zichtbaar van alle herinneringen die bovenkwamen.

Haar kamer keek uit op de PKN-kerk van Rozenburg. Ik vroeg: ‘Wil je misschien een bezoekje brengen aan de kerk? Ik ben er vrijwilliger en heb de sleutel.’ Dat wilde ze wel en zo gezegd, zo gedaan. Ze zei het een mooie kerk te vinden en was blij met het bezoek. Daarna heb ik in het mooie voorjaarsweer nog een stuk met haar door Rozenburg gewandeld. Ze genoot ervan, want ze hield altijd erg van buiten zijn. Kort erna gingen mijn partner en ik op familiebezoek in Friesland. Onmiddellijk rees het plan om foto’s te maken van de plaatsen waar zij met haar gezin had gewoond. Ik had heel erg de behoefte om dat voor haar te doen, want we hadden in korte tijd zo’n hechte band gekregen en als je zoiets voor iemand kunt doen in de laatste fase van iemands leven, is dat fijn. Mijn partner was er helemaal voor in. Ook hij is vrijwilliger bij het hospice en werkt in de tuin. Terug op Rozenburg zijn wij haar dezelfde dag nog gaan bezoeken en hebben wij de foto’s laten zien. Zij was enorm blij en verrast dat wij zoveel moeite voor haar hadden gedaan.

Op een dinsdag heb ik aan het einde van mijn dienst afscheid van haar genomen, want ze zou snel overlijden. Haar zoon en schoondochter waren in tranen toen ik hen sterkte wenste en gedag zei. Ze waren zo dankbaar dat het laatste stukje leven van de bewoonster zo fijn was verlopen. Ik vond het heel mooi om deze bewoonster te hebben gekend en dat zij zo genoot van herinneringen aan haar jeugd in Friesland. Ik vind dat veel meer waard dan een salaris. Dit is echt prachtig mensenwerk. Het fijnste vind ik om de dag op te starten. Lekker ontbijt maken, de bewoners wassen en aankleden. En er verder voor hen te zijn, er met z’n allen wat moois van te maken en zo liefdevol mogelijk voor de bewoners te zorgen.