Wat je kunt leren van ernstig zieke kinderen

door: Anoniem

Wat je kunt leren van ernstig zieke kinderen

Het is dankbaar werk, maar ook loodzwaar. Hoe begeleid je een kind met een ernstige ziekte tijdens de laatste levensfase? Een verpleegkundige van Kinderthuiszorg vertelt: “Ik ben nooit bang geweest om mijn gevoelens te laten zien op dat moment. Ik vind juist: Je bent gewoon mens.”

Ik heb een jongen die me wel heel erg bij bleef, die was 11. Daar zijn we ook vrij lang in zorg gebleven, hij heeft ook heel lang de morfine pomp gehad. Hij hield het gewoon heel lang vol nog. En wat ik dan rottig vindt bij deze kinderen is dat ze zo enorm opblazen, van de prednison. Ze worden hele andere kinderen. Vaak kom je dan pas in die fase binnen en dan laten ouders foto’s zien van hoe hun zoon er daarvoor uitzag. Dan denk je: ‘Wow, die herken je niet terug.’

Om de drie dagen moest een cassette veranderd worden bij de pomp van die jongen. Dat heeft wel maanden geduurd. Die jongen zelf was ook heel erg sterk en heeft heel veel opgezet samen met een vriendje, in het ziekenhuis. Ze hebben een rap opgenomen en samen polsbandjes gemaakt. Ook is door hem de behandelkamer van het ziekenhuis aangepakt, doordat hij had aangegeven dat het niet leuk was voor kinderen.

Hij zei tegen zijn moeder: ‘Ik wil niet dat jij verdriet om mij hebt.’ Ja, dan breek je wel even. Dat is zo moeilijk, dat grijpt je echt aan. Hoe langer je daar bent en hoe meer je daar dan ook bij betrokken bent natuurlijk. Vooral wanneer de kinderen in dezelfde leeftijd zitten als je eigen kinderen. Dan betrek je dat wel heel erg op jezelf en dan ben je wel heel erg gelukkig dat je gezonde kinderen hebt.

Ik ben nooit bang geweest om mijn gevoelens te laten zien op dat moment. Want dingen grijpen mij ook aan en ik krijg ook wel eens tranen in me ogen. Ik heb nooit zoiets gehad van ‘oh dat mogen ze niet zien’. Ik vind juist: ‘Je bent gewoon mens’. Dat laat je ook zien. En ik ben ook wel iemand die een ouder of het kind een aai geeft of even een knuffel. Je doet wat jij denkt dat nodig is. Door te kijken naar lichaamstaal kan je peilen of ze dat wel of niet willen. Het moet natuurlijk niet zo zijn dat die ouder jou moet gaan troosten, dat kan nooit de bedoeling zijn. Maar ze mogen wel zien dat het jou ook wat doet.

Thuis vertel ik het ook wel als er iets gebeurd is waar ik door geraakt ben. Mijn man is zo iemand die niet perse hele verhalen met alle ins en outs wil horen, dat weet ik ook. Je hebt het er natuurlijk ook over met collega’s. Als er dan een patiëntje is overleden, dan gaan we met elkaar zitten. Even de verhalen en ervaringen delen, daar leer je natuurlijk ook van. En bij de afsluitende begrafenis word je vaak uitgenodigd door ouders en dan ga je daar naar toe. Dat is ook fijn, want dan kan je het echt afsluiten.

Nog geen reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Uw reactie verschijnt na goedkeuring door onze redactie. U ontvangt een mail als uw reactie is geplaatst.