Levenseindeverhalen

De naasten van een cliënt hebben net zo hard hulp nodig. Deze vrijwilligster heeft te maken met een echtgenoot die de wanhoop nabij is. Hij is tot alles in staat. Zelfs bereid om een kussen op het hoofd van zijn vrouw te drukken. “Wat ik deed was luisteren.”

“Het was een snoeihete zomer en boven in bed lag een vrouw in coma te zijn met een airco op haar lichaam, onder hooguit een lakentje. En haar echtgenoot vond dat zó mensonterend en mensonwaardig, dat hij eigenlijk in staat was om een kussen op haar hoofd te drukken.

Ik ben het eerste halfuur eigenlijk alleen maar naar die man aan het luisteren geweest. En ik ben wel even gaan kijken, maar ja, ze lag er toch zo bij. Dus ik luisterde. Eindeloos luisteren naar die man en hem gelijk geven, maar wel adviseren om dat vooral niet te doen, omdat hij daar zelf veel meer problemen mee zou krijgen. Zo van: ‘Lieverd, blijf alsjeblieft je gezond verstand gebruiken.’ ‘Ja, dat zei de wijkverpleegster ook al.’ Hij zat tot hier in het ‘wat is dit voor onzin?’ en ‘ik pik dit niet’. Alleen maar verdriet wat eruit komt.

Ik vond het sneu voor die man. Ik hoopte dat hij een paar uurtjes slaap kon pakken en ik ben boven in de airco in de slaapkamer er heerlijk bij gaan zitten. Ik heb een topnacht gehad. Want ik hoefde niets te doen en verder zat ik in de koele airco de hele nacht.

Hij vond het een situatie waarvan zij van tevoren allebei bedacht hadden: ‘zo willen wij nooit terecht komen.’ En dat zijn de ‘valkuilen’ van de euthanasiewetgeving. Terwijl, ik vind het wel meevallen hoor. Maar de euthanasiewetgeving is er alleen maar om artsen te beschermen, niet om: ‘Ik heb ergens recht op.’ En inmiddels denkt men dat wel in Nederland.

Wat ik deed was luisteren. Luisteren, luisteren en kalm blijven. Hij moest die laatste twee/drie dagen door zien te komen. En overdag kwam de buurtzorg weer en de volgende nacht weer iemand anders van ons. En volgens mij is ze de volgende nacht ook overleden, hoor.”