Levenseindeverhalen

Ook tijdens kerst werken er vrijwilligers in het hospice. Daar bieden ze liefde en warmte, juist tijdens deze bijzondere periode. Dan vergeet je bijna dat je niet thuis bij de familie kunt zijn. “Het geeft een ontzettend fijne sfeer. Het gaf mij een heel goed gevoel.”

“Ik heb ook een keer een kerstmis meegemaakt. Er waren vier gasten en familie, maar er was geen één gast die in de huiskamer kon eten. Want normaal dekken wij de tafel daar netjes leuk met kerst. Dus alle gasten moesten bediend worden in de kamer. En wij hadden een gast in kamer twee en die had een big smile. Hij had een hersentumor, dus je had er niet altijd contact mee. Hij had hele rode konen en wilde ontzettend graag eten, terwijl hij het zelf niet meer kon. En zijn zus, die zat naast hem om hem eten te geven. En zijn ogen, zijn kraaloogjes, hij straalde gewoon helemaal. En ik dacht: wat is dit fijn. Hij kan niet meer communiceren, maar je zíet dat hij het fijn heeft. Dat hij het merkt dat er iets speciaals is. Want de koks liepen erin en de vrijwilligers waren bezig en er was een bepaalde stemming. Hij merkte ook dat hij speciaal eten kreeg. En dat was ook een heel fijn moment.

Op dat moment was ik zorgvrijwilliger en ondersteunde ik de koks om het eten daar te brengen. En dan liep je van kamer tot kamer naar de familie om te kijken wat er nodig was. En je verzorgde natuurlijk als het nodig was de gasten. Maar het lijkt wel of de gasten dan helemaal afgeleid worden en niet naar het toilet hoeven of de andere dingen. Het geeft een ontzettende fijne sfeer om zoiets te doen. En ik had geen spijt dat ik met kerst werkte. Het gaf mij een heel goed gevoel, dat ik dacht: nou, het is nu niet zo dat ik liever mijn kerst thuis doorbreng. Ik kwam ook heel blij thuis, dus dat heb ik ook mee naar huis genomen.

Dat je dit kon bieden aan de gasten en de familie. Dat ze toch een beetje het gevoel hadden: ‘We hebben toch kerstfeest gevierd.’ Want het was natuurlijk ook wel een beetje beladen. Maar dat je in staat bent met z’n allen dat beladen gevoel bij ze weg te nemen. Dat ze dat vergeten doordat ze lekker eten. Er was een hele gezellig sfeer, er was humor en er was lachen. Ik heb geen tranen gezien. En dat geeft je een heel goed gevoel. Natuurlijk mogen ze ook huilen, maar dat je merkt dat je in staat bent om ze gewoon even boven die ellende uit te lichten.”