Levenseindeverhalen

Niet alleen mensen maken het verschil. Ook huisdieren kunnen van betekenis zijn binnen de palliatieve zorg. Lees het verhaal van deze vrijwilliger. “Zelfs in haar slaap lag ze hem te aaien. En dat gezicht van dat wijffie, dat vergeet ik nooit meer.”

“Ik moest bij een mevrouw waken en die had een klein hondje, een dik hondje. En dat hondje lag altijd onder haar bed. Het was in een kleine seniorenwoning met een klein keukentje. Zij lag in de huiskamer. Een heel klein huisje. Ze was alleen dus daarom was een van de kinderen er altijd, maar die gingen ’s avonds naar bed. En die mevrouw wilde dat hondje in bed ’s nachts. Maar die schoonzoon was er en dat mocht niet van hem. Dat was onhygiënisch en vies.

En toen ’s nachts, ik zat bij haar en de schoonzoon was naar bed, zei ik: ‘Wat zou je nog graag willen?’ Dat hondje lag naast mij. Zegt ze: ‘ Ik wil zo graag mijn hondje in bed, dan kan ik hem aaien.’ Ik zeg: ‘Dan doen we dat toch?’ ‘ Ja, nee, de kinderen vinden dat vies.’ Ik zeg: ‘Nou, ik leg wel een handdoek neer en leg hem dan gewoon bij je in bed. En morgenochtend til ik hem er weer uit. Dan weten wij het, maar hij weet het niet. We zeggen niets.

Dus ik heb dat hondje opgebeurd. Ik kreeg hem haast niet in bed, zo dik was hij. Dus hij lag naast haar en zij maar aaien. Zelfs in haar slaap lag ze hem te aaien. En dat gezicht van dat wijffie, dat vergeet ik nooit meer. Dat gelukzalige gezicht.

Nu ben ik zelf ook een hondenfreak en dan heb je dat toch met mensen. Nee, dat vergeet ik nooit meer. Dat was echt super. En ’s morgens hoorde ik die zoon uit bed komen en ik dus snel dat hondje gepakt en uit bed getild. En ze was zó blij. Twee dagen later is ze overleden.

Ik voelde gewoon: dat mens moet dat hondje aaien. Ik vergeet het nooit meer, ik vond het zó bijzonder. We hadden misschien iets samen. Ze hield net zoveel van hondjes als ik. Ze zei: ‘Ik kan ’s nachts niet meer doorslapen. Dan ben ik elke keer wakker.’ Maar met dat hondje, ze heeft de hele nacht geslapen. En ze hield dat hondje maar vast. En of dat hondje dat voelde, hij bleef doodstil liggen. Ja, ik vond dat echt heel apart. Ik vond dat ik haar wens had vervuld. Ik ging naar huis en toen dacht ik: goh, dan heb ik toch voor iemand iets goeds kunnen doen.”