Levenseindeverhalen

Een dierbare verzorgen kost energie. In het hospice kunnen naasten even onthaasten. Toch kan het lastig zijn om dat werk aan anderen over te laten. Deze zoon vindt een plek waar hij tot rust komt. “Buiten lezen, even een praatje maken; dat geeft een prettig gevoel.”

“Wat ik hier heel fijn vond was het gevoel van niets moeten. Kijk op je werk is er vaak druk en stress en is het een beetje jachtig. En dat is hier totaal niet. Als je het hier zou moeten beschrijven is het eigenlijk onthaasten. Er is geen haast. Het is gewoon relaxt. En alles kan op z’n tijd en op je gemak. Het is een beetje een vakantiegevoel. Als je op vakantie bent ga je ook relaxen en ga je genieten. Nu is het natuurlijk een heel raar woord hier ‘genieten’. Maar wel genieten van de huiselijkheid en de warmte en liefde van de medewerkers. En zo voelt het hier. Als je aan je eigen familie denkt die hier aan zijn of haar eind komt dan is het wel een genieten van de gastvrijheid en de liefde van de mensen. Ja, dat klinkt bijna een beetje als vakantie-achtig. Dan ga je buiten zitten en ga je een krantje lezen of een boekje. En je praat met deze of genen. En dat geeft een prettig gevoel.

Omdat je je zo thuis voelt, ga je dit ook missen hè. Ik heb ook tegen sommigen gezegd, omdat je daar dan een klik mee hebt zeg maar: ‘Ik ga jullie ook missen.’ Maar goed, dat is nu eenmaal hoe het hier gaat. Als mijn moeder hier vanmiddag weggaat, misschien dat ik nog één keer mee-eet. Maar dan is het afgelopen en is het ook voorbij. Ja, ik heb ook hier gezegd, ik kom nog vaak in Soest want ik ga het graf onderhouden en de flat van mijn moeder, misschien dat ik nog weleens een bakkie kom doen. Even kletsen.”