Levenseindeverhalen

Soms kan een gast tijdelijk terug naar huis, omdat hij of zij – tegen alle verwachtingen in – niet binnen een paar maanden is overleden. “De situatie maakte mijn moeder wel heel verdrietig en heel onzeker. Zo van: Ik ga nu nog helemaal niet dood.”

“Wat mij heel erg geraakt heeft, is de eerste nacht. Toen sliepen mijn zusje en ik bij mijn moeder, dat mocht. Wij mochten zelfs een matras op de grond leggen erbij. En toen had mijn moeder ’s nachts hele erge pijn. En ik kon niet slapen, want je houdt haar toch in de gaten. En dan dat geluid van mijn moeders rollatortje van dat ze uit bed ging. Want dan had ze pijn en moest ze lopen. En toen was er een vrijwilligster en die kwam echt bij mijn moeder: ‘Ach lieve schat, heb je zo’n pijn?’ Zo betrokken en zo lief allemaal. Dat is waar ik nog heel emotioneel van kan worden. De liefde die de vrijwilligers hebben voor de mensen die binnenkomen.

Ze zat hier iets korter dan twee maandjes. En ze had wel mogen blijven, maar er werd gezegd: ‘U zit hier niet op uw plek, want uw ziekte keldert niet.’ En dan is het natuurlijk niet zo leuk om hier te zitten. Want je zit hier eigenlijk, grof gezegd, voor één ding: Je komt hier binnen met een brancard of wat dan ook, maar je gaat in een ander soort auto weer naar buiten. Dus dat was voor mijn moeder ook wel heel moeilijk. Want die ging hier naar het hospice met het idee: Ik kom hier niet meer levend naar buiten. Maar dat gebeurde niet, want de ziekte kelderde niet.

En ze vond het wel een soort van ‘fijn’ dat het gezegd werd, van: ‘Uw ziekte keldert niet.’ En ze vond het ook niet naar hoe het gezegd werd. Want het werd mooi uitgelegd met heel veel begrip: ‘Dan kunnen we kijken wat we verder kunnen betekenen. En zo lang u hier zit maken wij het zo gezellig en zo liefdevol mogelijk.’ En dat hebben ze ook tot het einde toe gedaan. Maar, ja, de situatie maakte mijn moeder wel heel verdrietig en heel onzeker, van: ‘Ja ik heb kanker en ik ga dood, maar ik ga nu nog helemaal niet dood.’ En het verdriet dat ze haar eigen woning niet meer had, want die hebben wij op moeten zeggen, toen. En ik vond wel dat ze mijn moeder heel liefdevol opgevangen hebben.

Als mijn moeder nu echt achteruit gaat, daar heeft ze het er altijd over, dan wil ze echt naar het hospice. En dan moet je natuurlijk altijd afwachten of er plek is, maar daar maken wij ons nu nog niet druk over. Maar het is wel zo dat ze dat nu al zegt. Ook tegen haar huisarts: ‘Ja, staat het wel op papier? Want ik wil echt terug naar het hospice’.”