Levenseindeverhalen

Als iemand is overleden, heeft het hospice vaak een ritueel. Ter nagedachtenis aan de persoon. Vrijwilligers lezen een gedicht voor of branden een kaarsje. Deze naaste vertelt zijn ervaring. “Ik vond het heel mooi hoe ze dat hier doen, afscheid nemen.”

“Op een gegeven moment dan komt hij te overlijden. En dan werden wij allemaal verzocht om in de kamer te komen om afscheid te nemen. Dat is traditie hier. Ja, mijn moeder zegt: ‘Ik doe dat niet.’ Zij wou hem niet meer zien. En ik ook niet. Maar toen dat ritueel begon toen ging ik toch maar stilletjes die kamer in. Ja, ik had gedacht van nee, doe toch maar niet. Maar dan zie je ze praten en alles gaat eromheen om het bed. En dan is het net of je er vanzelf heen zweeft. En toen hebben we een heel leuk gesprek gehad. Ik heb zelf ook nog even het woord gehouden en bedankt voor de goede tijd en hier alles. Ja, dat ging allemaal prima. En op een gegeven moment zei ik tegen moeders: ‘Kom even kijken.’ En mijn moeder is geweest en zij heeft tot nu toe geen spijt gehad dat ze ging. Hij lag erbij zoals hij was. Want op maandag is hij in slaap gebracht en op dinsdag overleed hij. Op het moment dat ik belde, heel gek was dat. Want ik belde en hij overlijdt.

Ze hadden een gedicht dat werd voorgelezen. En ze vertelden een verhaaltje van wat ze met hem meegemaakt hebben en wie hij was. Want ze waren voor hem bezig om hem naar het stadion in Liverpool te krijgen, dat wilde hij nog graag meemaken dat ze dat lied zongen in dat stadion. Daar zijn ze hier nog volop mee bezig geweest, maar dat konden ze niet op tijd voor elkaar krijgen. En die zaterdag dat het zou kunnen gebeuren kon het toch niet meer, want hij was te zwak. Maar ze hebben toch van alles geprobeerd om hem toch weg te krijgen daar naar Engeland. Maar het is niet gelukt. Jammer.
Dat afscheid dat deed mij wel wat. Dat het niet zomaar even afgebroken wordt van: hij gaat de kist in en hij is weg. Nee, ik vond het heel mooi hoe ze dat hier doen, afscheid nemen. Ze hebben er van tevoren bij verteld dat je er niet bij hoeft te zijn als je niet wil. Ze vertelden: ‘Wij doen dat met iedereen, afscheid nemen met een gedicht’.”