Levenseindeverhalen

Het duurt soms lang voordat mensen de zorg van vrijwilligers inroepen. Mantelzorgers hebben dan al een zware periode achter de rug. Zoals in dit verhaal. Een echtgenoot raakt helemaal overbelast. Totdat er hulp komt. “Hij heeft haar hand vastgehouden.”

“Ik deed alles zelf. En ik werk niet meer, dus ik was vrij om het zelf te doen. Maar goed, als je 24-uur per dag bezig bent dan werkt het niet. En mijn buurvrouw zei: ‘Er is een instantie die je kan helpen met vrijwilligers, dan moet je daar eens gaan vragen.’ Dus dat heb ik gedaan. En die hebben mij geadviseerd wat de mogelijkheden waren. En dat was ten eerste om wat lucht te krijgen.

En ik ben helemaal geen mopperkont. Maar op een gegeven moment ging ik mopperen op iemand die heel erg ziek is. En dat kan niet. Maar dat kwam, mijn vrouw wilde om de paar minuten het bed uit en dat kon ze niet meer alleen. Dan wilde ze naar het toilet ofzo. En dat was gewoon heel zwaar. En dat ik zei: ‘Je hoeft niet, laat maar.’

En toen kwam er één keer in de week, het kon vaker, iemand die bij haar kwam zitten. En dan ging ik even weg. Ik fiets graag, dus ik ben even met de fiets weggeweest. Dus dat was wel fijn. Maar toch in je achterhoofd altijd weer: het is niet goed thuis, dus zo snel mogelijk weer naar huis toe gaan. Dus die rust heb je dan niet. Ondanks dat je de zorg hebt van anderen. Dus het was wel lastig.

Nou, dat heb ik een paar weken kunnen volhouden tot mijn vrouw slechter werd. En toen adviseerden ze mij van: ‘Wat wil je doen?’ Ik zeg: ‘Nou, heb je daar andere mensen voor?’ ‘We hebben wel mensen die ’s nachts komen zitten.’ En dat was wel even een omschakeling om dat te doen. Want je komt mensen tegen die je helemaal niet kent. En om dan te zeggen: ‘Oh, kom maar, en ik ga lekker in bed liggen.’ De eerste nacht was een beetje vreemd, want ik was meer wakker eigenlijk dan dat ik geslapen heb. Maar de nachten daarna ging dat prima. En ook hele fijne mensen trouwens. Het zijn vaak wel mensen die allemaal een achtergrond hebben in de zorg. Dat werkt natuurlijk ook wel mee.

Mijn vrouw was heel onrustig in haar laatste tijd, wat misschien ook wel heel logisch is. Eén van de vrijwilligers, dat was een man, die had heel toevallig ook bij mijn vrouw gewerkt bij dezelfde organisatie. En die kwam toen hier en mijn vrouw is onrustig en die zat alsmaar op mij te leunen van: ‘Ewoud, Ewoud.’ In die nacht ook. En ik lag in bed en hoorde dat. En toen ging hij heel rustig bij haar zitten en zei: ‘Vertel het mij maar, je man ligt in bed en slaapt. Hij heeft ook zijn rust nodig.’ Dat vond ik een heel fijn moment. Omdat elke keer, toen ik geen hulp had, was het gillen. Of gillen…ze riep dan. Ze lag hier en ik lag daar en dan was het direct weer naar haar toe. Dus weer bed in, bed uit. Dus dat ging niet goed. Dus ik vond dat een heel mooi moment met die vrijwilliger. Hij is bij haar gaan zitten met een stoel en heeft haar hand vastgehouden. En ik heb als gewaarwording gevonden dat ze wel twee uur met elkaar aan het praten zijn geweest. En dat heeft mijn vrouw heel rustig gemaakt, laat ik het zo zeggen, op dat moment. Ja, dat is een emotioneel moment.

Je krijgt wel vreemde mensen op bezoek. En dan denk je eerst: ‘Wie is dat?’ Je tast wel wat af op dat moment. Je kent geen gezicht. Het is wel vaak dat op het moment dat ze kwamen, je wel vaak een kleine vijf minuten een soort intake had dat ze zeiden wie ze waren en wat ze gedaan hadden qua werk. En ik ben dan ook wel weer gastvrij en zeg: ‘Ga hier gewoon je gang, doe of je thuis bent.’ Want daar zitten ze voor. Ze konden dan op de Wifi en dan gingen ze lezen, of de een was met de iPad bezig. Ze hadden altijd wel hun bezigheden. En dat vond ik ook wel prettig.

Vooral de rust. Ik had niet het gevoel dat ik zou slapen die nacht en dat is toch gebeurd. Ik was de volgende dag toch redelijk fit. En wat je ook wel eens hoort, is dat iemand zoveel heeft meegemaakt dat die eigenlijk instort. En dat is mijn geluk wel geweest, dat ik niet oververmoeid was door de situatie. En dat had wel gekund. Als ik door was gegaan met de situatie, dan was dat waarschijnlijk wel gebeurd. Als ik door was gegaan zonder de hulp, was het niet goed gegaan.”