Levenseindeverhalen

Vrijwilligers komen in het hospice soms onverwachts bekenden tegen. Deze ziet haar buurvrouw in bed liggen, die ze al tien jaar kent. Geschrokken: “We waren geen dikke vriendinnen, maar we hadden wel een heel goede band.”

“Ik kan er eigenlijk altijd vrij goed mee omgaan, ik neem het ook niet mee naar huis. Maar er is een keer een buurvrouw van mij opgenomen geweest, hier in het hospice, en die was ook wel heel gezellig, van: ‘Hé, Ria, wat leuk dat ik je hier zie.’ En ja, dat vond ik toch wel een emotioneel moment. Ik hoefde niet te huilen ofzo, maar ik vond dat toch wel heel bijzonder eigenlijk toch wel weer.

Ik wist niet dat zij hier was. Dus ik ging met een verpleegkundige de zorg doen en toen zei ze: ‘Hé Ria, wat leuk dat ik je hier zie.’ En toen was het ineens van: ‘Oh, wauw.’ Want ze lag een beetje de andere kant op, dus had haar niet herkend ook. En dat kwam wel even binnen. Heel bijzonder vind ik dat. Dat komt omdat ik haar ken. Het was een hele lieve buurvrouw altijd. Mijn man is toen overleden, toen zij naast mij woonde, dus ze heeft in die periode veel voor mij betekend ook. Dus ik denk dat dat allemaal meetelt.

Het was niet zo dat ik er wakker van lag. Maar je blijft er wel over nadenken. En mooie herinneringen, maar ook de ziekte natuurlijk. Omdat zij voor mij natuurlijk ook veel betekend heeft in de periode dat we naast elkaar woonden. We hebben geloof ik tien jaar naast elkaar gewoond. En we waren geen dikke vriendinnen ofzo, maar we hadden wel een hele goed band. En ja, dat maakt het dan net even iets bijzonderder.

Ik heb het aan haar gevraagd: ‘Joh, ik veeg hier nu je billen af. Jij moet aangeven of je dat prettig vindt. Ik vind het wel heel dierbaar.’ Maar zij vond het ook prima. Dus het was wel even slikken, van: vindt zij dit wel goed? En kan ik ermee omgaan? Maar dat ging helemaal goed. Ik vond het wel bijzonder. Ik zeg: ‘Jij moet aangeven of ik de zorg kan doen, want het is toch een stapje verder dan alleen koffie brengen’.”