Levenseindeverhalen

Vrijwilligers in de palliatieve thuiszorg hebben regelmatig last van schuldgevoelens of onzekerheid over het handelen. Zoals deze vrouw. Ze krijgt toch spijt van haar keuze. “Ik dacht: dit gaat niet goed. Er is gewoon iets hélemaal niet goed. Ik bel de arts.”

“Ik kwam daar en er was een kamer en suite, dat was de voorkamer. En ik werd opgewacht door een dochter en die wist niet hoe snel ze weg moest komen toen ik er was. Ze ging naar huis en ik kreeg een nummer mee waarop zij eventueel te bereiken was. Achter die schuifdeuren stonden twee eenpersoonsbedden. Die meneer was terminaal en de mevrouw lag aan de andere kant. Alle twee een hek omhoog en een klein paadje ertussen. En ik lag daarachter in de kamer op een matje.

En ik ging elke keer kijken. De meneer had ik de hele nacht niet gehoord, maar de mevrouw werd op een gegeven moment heel onrustig. Ze ging kreunen en had het heel warm en haar benen gingen helemaal gloeien. En ik dacht: dit gaat niet goed. Er is gewoon iets helemaal niet goed. Ik bel de arts. Toen heb ik de arts gebeld en ik stond in de deuropening hem op te wachten en hij kwam binnen en stoof gelijk door naar het kamertje. Hij zegt: ‘Wat is hier in godsnaam aan de hand? Wie bent u?’ Ik zeg: ‘Ik ben vrijwilliger.’ Hij zegt: ‘Dit is toch niet mogelijk! Dat kan niet.’ Hij ging naar die vrouw toe en heeft alle medicijnen bekeken en toen heeft hij een injectie gegeven.

Hij vond dat zo schrikwekkend blijkbaar dat ik daar met twee ernstig zieke mensen was, wat helemaal niet tot mij doordrong eigenlijk. En toen werd ik de andere ochtend afgelost en heb ik wel tegen die dochter gezegd: ‘De arts is nog geweest en hij heeft die injectie gegeven.’ Ik had de ampul bewaard gelukkig in het asbakje. En die vrouw is nooit meer wakker geworden. Toen is zij overleden.

En ik had écht zo’n schuldgevoel, van: oh, dit is gewoon mijn schuld dat ze dood gegaan is. Ik had ook de coördinator gelijk gebeld. Zij zei: ‘Er is niets aan de hand, ze nemen je niets kwalijk. Het is allemaal goed.’ Maar tóch. En toen is die vrouw begraven en was er een kleinkind bij hem. En toen is hij overleden, tijdens de begrafenis. Dat vergeet ik nóóit meer.

Ik had zoiets, van: die arts heeft haar gewoon doodgemaakt. Hij heeft haar gewoon een spuitje gegeven, hij heeft het niet goed gedaan. Hij heeft het verkeerd beoordeeld en had ik maar die familie gebeld. Maar ik kreeg van de coördinator te horen dat ze mij absoluut niets kwalijk namen.”