Een open gesprek kost soms iets meer moeite

door: Anoniem

Een open gesprek kost soms iets meer moeite

Vrijwilligers die bij iemand thuis komen, krijgen niet altijd een warm welkom. Soms moet dat contact een beetje groeien. Hoe laat je de cliënt ontdooien? “Toen ik daar zat, dacht ik aan mijn vader. Ook een eigenwijze boer, die dan niets wil en gewoon heel stellig is.”

“Ik was bij een oude boer en het was de eerste keer dat daar gewaakt zou gaan worden door een vrijwilliger. Deze meneer was heel afstandelijk naar de vrijwilligers, hij wilde heel graag dat zijn vrouw bij hem bleef ’s nachts. Maar zijn partner was ook ergens tegen de tachtig en oververmoeid. En de mensen waren zwaar gereformeerd. Dus dat is dan toch al iets anders dan standaard, waar je bij de meesten komt.

En omdat zijn vrouw oververmoeid was, heeft hij toen toegestemd met vrijwilligers, maar hij wilde het niet. Meneer draaide zijn hoofd af van mij, hij wilde gewoon niet dat er iemand bij was. Ik mocht mijzelf ook niet voorstellen bij binnenkomst, dat negeerde hij toen zijn vrouw mij voorstelde aan hem. Het was een hele oude boerderij en het vroor tien graden. Er was alleen maar een kacheltje bij zijn bed, dus ik moest wel bij zijn bed gaan zitten, om enigszins warm te zijn.

Toen ik daar zat, dacht ik aan mijn eigen vader. Ook een eigenwijze boer, die dan niets wil en dan gewoon heel stellig is. En dan denk ik: ja, ik moet toch zijn interesse ergens in prikkelen. En waar houdt een boer van? Die houdt van zijn beesten. Dus, ja, ik begin over zijn beesten.

Op een gegeven moment werd hij wakker. Hij had zorg nodig en had het benauwd. Ja, dus dan is hij wakker en dan kan ik natuurlijk ook gewoon doen of ik er verder niet ben. Maar ik kan ook proberen er wel te zijn. Dat iemand zich toch nog prettig gaat voelen, omdat je er bent. Dus ik bedacht zo van: nou, dan begin ik over zijn beesten. Daar is een boer trots op, daar wil hij het over hebben. Nou, dat vond hij eigenlijk best wel interessant. Ik moest een kussentje in zijn rug doen en hij vertelde over roodbont-vee en zwartbont-vee. En hij begon helemaal te ontdooien en we hebben een heel leuk gesprek gehad. En na enige tijd was hij ook vermoeid van het gesprek en ging hij weer slapen.

Ik kreeg van de coördinator later terug dat hij tegen zijn vrouw had gezegd dat hij het erg positief vond en dat hij eigenlijk wel open stond voor meer avonden dat er vreemden waren en dat zijn vrouw wat rust kon krijgen. En toen ik die week daarna kwam, zei zijn vrouw: ‘Hij heeft zich heel erg verheugd op uw komst en ziet uit naar een hele gezellige nacht met u.’ Maar toen was hij ook zo ziek, dat hij eigenlijk alleen maar had geslapen. En bij het afscheid nemen, toen hij was overleden, zeiden zijn kinderen ook dat het een hele positieve wending was geweest dat er vrijwilligers kwamen in huis.”

 

Nog geen reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Uw reactie verschijnt na goedkeuring door onze redactie. U ontvangt een mail als uw reactie is geplaatst.