Levenseindeverhalen

Het is belangrijk dat gasten en naasten zich thuis voelen in het hospice. Deze vrijwilliger vindt die specifieke aandacht zelf ook heel prettig. Ze geniet ervan. “Dan is het juist zo mooi van dit werk, dat hier eigenlijk niets gek is, maar dat alles mag en kan.”

“Er was een dochter bij haar moeder met de laatste zorg bezig. Op een gegeven moment moest ik er even zijn. En toen zag ik de dochter boven op haar moeder. Dus mijn eerste indruk was: wat gebeurt hier?! En toen was zij haar helemaal fijn aan het opmaken. Zo had zij een goede blik erop, zo kon zij haar opmaken. En dat zij gewoon de vrijheid had om dat toch te doen zonder te denken van: dat is gek, ik kan dat niet doen. Voor haar was het belangrijk dat haar moeder er mooi uit zou zien.

Je doet die deur open en ik wist wel dat zij haar moeder op ging maken. En dan verwacht je iemand naast het bed te zien. Die eerst de ene kant doet en dan om het bed loopt om de andere kant op te maken. Want dat zijn dan jouw voorstellingen. En dan doe je die deur open en dan zie je iemand bovenop dat bed zitten. Dus ik had eerst zoiets van: wat is die aan het doen?! Maar tegelijkertijd zie ik ook dat zij aan het opmaken is. Dus dan moet je die switch, moet je jezelf binnen een seconde over dat gekke moment heen zetten. En zien hoe mooi het eigenlijk is dat het gebeurt. Maar in eerste instantie schrik je: ‘Wat is dit?!’ En dan is het juist zo mooi van dit werk dat hier eigenlijk niets gek is, maar dat alles mag en kan. Want uiteindelijk gaat het om het gevoel van die dochter dat ze had. Zij wilde haar moeder mooi maken en op die manier kon ze dat heel goed doen.

En dan heb je even dat moment van schrikken, van: ‘Oh, wat gebeurt hier?’ En dan: ‘Oh, wat is dit eigenlijk mooi dat ze dit toch doet.’ Dat ze zich zo thuis hier voelt, dat ze denkt: Nou, dit kan ik gewoon doen. Het is belangrijk dat mama er mooi uitziet. Dat zijn momenten die je bijblijven.”