Levenseindeverhalen

Het moment van overlijden is een bijzondere situatie. Zeer intiem en kwetsbaar. Een vrijwilliger maakt dat proces vaak van begin tot eind mee. Maar het is belangrijk om aan te voelen wat de familie wil. “Ze ging gewoon heel rustig weg.”

“De dag dat mijn moeder overleed, lag ze heel slecht. Ze had heel veel slijm in haar mond en mijn nichtje ging vragen of dat eruit gehaald kon worden. Toen zei de vrijwilliger: ‘de verpleegkundige komt zo, die zal dat dan doen’. Toen zei ze: ‘ik kan het ook wel zelf doen’ en ging zij de wattenstaafjes halen, maar toen ze terugkwam daarmee, ging mijn moeder al, op dat moment. En toen hoorde ik haar nog zeggen ‘Oh God’ en toen liep ze ook weg. Ze zag het. Ze liep gewoon weg en liet ons gewoon. Ik zou denken, misschien had ze wel heel anders gereageerd van ‘oh jee, oh jee, we moeten iets doen.’ Maar nee, ze liet ons en op dat moment… want er was één seconde dat ik dacht: oh, ze gaat natuurlijk daarop reageren, want mijn moeder gaat. Maar ze ging gewoon heel rustig weg en ze liet ons en dat gaf ons zo van: het is goed. Dat voelde heel fijn.

Kijk als iemand overlijdt, dan is de natuurlijke reactie dat je daarop reageert. Je wil iets doen. Maar mensen komen daar natuurlijk om te overlijden. Dus zij zag het gebeuren en ging ook gewoon stilletjes weer weg. Ze bleef niet staan, ze bleef niet bij ons. Ze liet ons. Ze liet ons echt met rust. Waarschijnlijk dacht ze ook van, als jullie iets nodig hebben, dan komen jullie vanzelf wel. Ja, het voelde heel… het was goed. Want anders moest ik mij ook nog bezighouden met haar. En ik had natuurlijk al genoeg aan op dat wat er op dat moment gebeurde. Dus ja, ik vond het zo heel prettig.”