Heel intens: een vriendin verzorgen in het hospice

door: Anoniem

Heel intens: een vriendin verzorgen in het hospice

“Er was ook een vriendin van mij die hier overleed, op kamer 1. Een hele bescheiden vrouw. Ik heb de coördinator gezegd: ‘Je moet aan haar vragen of het goed is dat ik bij haar kom. Ik wil heel graag dat zij open zegt ‘ja’ of ‘nee’.’ En dat je iemand zo nabij mag zijn, zo breekbaar.

Ze woog niets meer. En wilde van alles nog zelf doen. Echt, het ging gewoon niet meer. Steeds maar weer naar het toilet, steeds maar weer naar het toilet. En dat kon haast niet meer. Dus de postoel naast het bed. En dan moet je draaien. En dan grijpt ze mij echt vast om de arm. ‘Och, och, Dini’ zegt ze. En op haar manier dan knijpt ze je nog een beetje. En anders laat je mensen alleen, omdat ze natuurlijk met die stoelgang, als daar iemand op staat te wachten dan werkt het niet. Maar ze was zo broos dat je haar ook niet alleen kon laten. En op een bepaald moment keek ze mij ook aan en zei: ‘Ja, het is goed dat je blijft.’ Ik zeg: ‘Zeg maar wat helpt.’ En toen mocht ik mijn hand op haar schouder leggen. ‘Dan weet ik dat je er bent.’ En ik heb een krukje gepakt en ben naast haar gaan zitten. En ik heb mijn hand op haar schouder gelegd. Ja, hoe dicht kan je bij iemand komen op zo’n moment? Het was een óntzettend lief en heel zachtaardig iemand. We hebben dan nu ook overleg over een katheter. Want dat gesjouw en gesjor aan haar. Dat moet niet meer. Dat is ook mooi, dat kan je in het hospice ook overleggen als je dat gevoel hebt.”

Nog geen reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Uw reactie verschijnt na goedkeuring door onze redactie. U ontvangt een mail als uw reactie is geplaatst.