Mensen vertellen verhalen. Zo geven we betekenis aan onszelf en de wereld om ons heen.
Over de laatste levensfase wordt niet altijd gemakkelijk gesproken. Wat gebeurt daar eigenlijk? Welke ervaringen zijn er?
Op de verhalenbank komen verhalen van patiënten, naasten, professionals en vrijwilligers samen. De verhalen geven een inkijkje in de unieke en soms ook rauwe werkelijkheid van de laatste levensfase.
Voor zorgverleners zijn de verhalen een bron van inspiratie en reflectie, voor anderen bieden de verhalen erkenning of herkenning, troost of de aanzet tot een betekenisvol gesprek.
De namen die in de verhalen worden gebruikt, zijn om privacyredenen gefingeerd.
Een heel kort, klein moment, kan diep raken. Hij verwachtte iets heel anders, toen hij zich voorover boog, zodat hij de gast beter kon verstaan. “Dat moment zal ik nooit vergeten, dat hij aan mijn aftershave ruikt en zegt: ‘mijn zoon’.”
Lees verder
Ook met de kerstdagen werken vrijwilligers in het hospice. Dat is even wat anders dan met je eigen familie rond de kerstboom, maar niet minder bijzonder. “Het geeft een ontzettend fijne sfeer om zoiets te doen. En ik had geen spijt dat ik met kerst werkte. Het gaf mij een heel goed gevoel.”
Lees verder
Een kopje koffie bij de buren drinken, kan heel gezellig zijn. Maar als de vrijwilliger haar lieve buurvrouw in het bed van het hospice ziet liggen, dan schrikt ze. “We hebben geloof ik tien jaar naast elkaar gewoond. En we waren geen dikke vriendinnen ofzo, maar we hadden wel een heel goede band. En ja, dat maakt het dan net even iets bijzonderder.”
Lees verder
Bij euthanasie weet je als vrijwilliger van te voren al of je een gast voor het laatst zal zien. Deze vrijwilliger ging de laatste nacht waken bij een man en at samen met hem het laatste stukje haring. “Het is iets delen van wat heel privé is, terwijl ik toch een buitenstaander ben. Want het is natuurlijk niet alleen een stukje haring eten.”
Lees verder
In de communicatie met gasten is het mogelijk dat je precies het verkeerde zegt. Natuurlijk is dat niet zo bedoeld, maar het kan leiden tot een ongemakkelijke situatie. “Ik merkte op dat moment inderdaad dat het niet goed viel. Ik had niet verwacht dat dit zou betekenen dat ik niet meer terug mocht komen.”
Lees verder
Doodsangst. Vrijwilligers zien het bij gasten gebeuren: vlak voor het overlijden wordt iemand soms onrustig, hij/zij blijkt bang te zijn voor de dood. In dit verhaal is de gelovige gast overtuigd dat hij naar de hel gaat en dat hij daar nooit meer uit zal komen. Een vrijwilliger vertelt. “Ik zeg: ‘Nou, u hoeft zich helemaal geen zorgen te maken’.”
Lees verder
Vrijwilligers helpen de gasten met de dagelijkse zorg, ook met de persoonlijke verzorging, zoals douchen. Voor gasten is dit echter niet vanzelfsprekend en grenzen aangeven kan moeilijk zijn. “Afgezien het feit dat het een man was, waar zij absoluut bezwaar tegen had om te worden geholpen bij het douchen, was het ook min of meer de toon die hij aansloeg.”
Lees verder
Het is heel vervelend als je als gast niet serieus genomen wordt. Deze vrouw ziet er beter uit dan dat ze zich voelt. Liggen doet zoveel pijn, dat ze in een stoel gaat zitten. “En dat heeft door haar laatste ziekteproces heen eigenlijk steeds meegespeeld, dat mensen op het verkeerde been werden gezet vanwege het feit dat zij niet ziek op bed lag maar in een luiestoel zat.”
Lees verder
Het komt voor dat een gast in het hospice ligt en tegen de verwachtingen in niet binnen een aantal maanden komt te overlijden. “De situatie maakte mijn moeder wel heel verdrietig en heel onzeker, van: ja, ik heb kanker en ik ga dood, maar ik ga nu nog helemaal niet dood.”
Lees verder
Voor mensen die niet naar een verzorgingstehuis of hospice willen, is de vrijwillige palliatieve thuiszorg een uitkomst. Deze dochter is bij haar moeder gaan wonen, om voor haar te zorgen. Ze wil haar moeder zo lang mogelijk thuis houden. “Ik vind tehuizen echt gruwelijke oorden. En dat betekent dus dat ik het geweldig vind dat ik tot nu toe gesteund ben door vrijwilligers.”
Lees verder