Levenseindeverhalen

Relaties kunnen behoorlijk verschillen. Een vrijwilliger die ergens in huis komt, moet zich steeds aanpassen. Zoals in dit verhaal, waarin de cliënt ogenschijnlijk goed naar zijn vrouw luistert. Maar als zij op pad is, wil hij al het bed uit. “Zijn vrouw stond wel op haar strepen.”

“Ik ben een keer bij een meneer geweest, hij was ernstig ziek. Ik kwam in een hele mooie deftige woonkamer in een appartement. Alles was daar wit en alles glom en was deftig. Toen gingen wij bij die man kijken en die lag in zijn kantoortje. Het was echt een ruimte waar je nog nauwelijks naast het bed kon zitten. En ik had niet het gevoel dat ik lekker zat als ik in de woonkamer zat, want dat ging met een gangetje naar het kantoortje toe en dat was een meter of vijf verder. Dan zit ik niet lekker, want ik vind het oog hebben op degene voor wie je komt, belangrijk. En zijn vrouw zei dat als ik dat wilde, dat ik daar maar bij moest gaan zitten. Toen heb ik ook zelf een stoel opgezocht en ik zat op dat gangetje bij die man. Terwijl die woonkamer, dat was een ruimte zo groot. En ik vroeg aan zijn vrouw: ‘Waarom ligt hij daar niet?’ ‘Nee, dat is veel te druk, met alle aanloop dat komt.’ Terwijl die man het best wel waardeerde als er wat bezoek kwam, geloof ik. Ik had meer het gevoel dat het wat te deftig was in die woonkamer en dat zij dat niet wilde.

Daar kwam nog bij dat ik de instructie kreeg dat hij beslist niet uit bed mocht. En ze was nog geen half uurtje weg, of die man wilde uit bed. Hij was dementerend. Hij lag daar in zijn kantoortje en zijn bureau stond twee meter van het bed af en hij wilde zijn boekhouding gaan controleren. Ik heb het maar een beetje tegengehouden en zei: ‘Dat kan toch morgen ook nog?’ Maar hij had zoiets van: ‘Hoor eens, wie ben jij om te bepalen of ik mijn boekhouding mag controleren?’ Dus hij ging op de rand zitten van het bed en ik denk: ik hou dit niet tegen. Maar dan heb je wel angst over hoe dat zal gaan als iemand gaat lopen. Maar het was maar een paar stappen. Zijn ordners lagen allemaal dicht en ik zeg: ‘Nou, kijk eens. Het ziet er toch allemaal prima uit.’ ‘Ja, het ziet er prima uit’, zegt hij. En toen stapte hij weer terug in bed. Maar zijn vrouw kwam een paar uur later en het werd haar duidelijk dat hij uit bed was geweest. Ja, toen was ik toch wel heel schuldig, dat ik dat toegelaten had. Terwijl die man niet te temperen was eigenlijk, het moest gebeuren. Het gaf hem een heel rustig gevoel als dat weer gecontroleerd was.

De manier waarop je daar zit, in zo’n gangetje, je hebt het gevoel dat de woonkamer te mooi moet blijven. Dat voelt ongemakkelijk. Voor die man ook, lijkt mij. Maar die man had ook niet zoveel keus, geloof ik. Zijn vrouw stond wel op haar strepen en dat liet ze ook wel merken.

’s Morgens heb ik haar hondje nog uitgelaten. Ze voelde zich niet lekker en zei: ‘Zou je ook mijn hondje nog even uit kunnen laten?’ en, ‘degene die gisteren geweest was heeft het ook gedaan.’ ‘Nou, dat wil ik wel even doen’, zei ik. En ze zei: ‘U doet het allemaal voor de Heere.’ Ik zei: ‘Ja, maar ik doe het ook voor mijn medemens.’ Maar goed, ik heb toen een rondje met het hondje gelopen.

Het voelt minder prettig. Je merkt dat je in een situatie bent waar hij niet te veel in te brengen heeft. En wij ook niet. En dat die man het, denk ik, ook fijner zou vinden als hij in de woonkamer lag, waar hij uitzicht naar buiten zou hebben. Terwijl hij daar in een kantoortje ligt waar hij niets ziet. Maar, wie zijn wij om dat verder te gaan veranderen, natuurlijk.

Uiteindelijk werden er geen inzetten meer gedaan daar door vrijwilligers. Wat daar precies de reden van is, weet ik niet, maar het liep niet lekker daar. En zijn vrouw kon er zelf ook niet mee omgaan, met de ziekte. Als iemand het zelf al heel moeilijk vindt… Dat merkte je aan dat ze eigenlijk precies haar zin deed en het zelf met de situatie heel moeilijk had. Volgens mij is die man uiteindelijk naar een hospice gegaan.”