Levenseindeverhalen

Afscheid nemen van een gast is nooit hetzelfde. Vaak blijven de details je bij. Zoals in dit verhaal, waarin een vrijwilliger ’s nachts waakt bij een man. Samen eten ze een laatste stukje haring. “Het is iets delen van wat heel privé is, terwijl ik toch een buitenstaander ben.”

“Eén dingetje kan ik mij nog herinneren. Dat wij een meneer hadden en hij zou de volgende dag euthanasie krijgen. En het bezoek was weg en zijn nacht zou beginnen en ik vroeg hem of hij nog wat zou willen. Toen zei hij: ‘Ja, in de koelkast ligt een haring, ik zou nog wel een stukje haring willen. Maar alleen als we samen die haring opeten, want ik wil niet de hele haring alleen opeten. Een hapje is genoeg.’ Daar heb ik het verder ook niet meer over gehad hoor, waarom hij nou persé … Maar kennelijk is dat voor hem een herinnering geweest of iets wat een herinnering opriep bij hem. En toen heb ik niet gevraagd aan hem: ‘Maar waarom wil je dan nu die haring nog even de avond voordat je afscheid neemt van het leven?’ Dat vind ik een beetje te persoonlijk. Ik vind dat je ook mensen hun eigen gedachten moet gunnen.

Dat hij dat samen met mij wil doen. Ik had ook kunnen zeggen: ‘Nou, ik snijd een paar stukjes haring af en hier heb je het. Eet smakelijk.’ Ik pakte een bordje en heb het in stukjes gedaan. Het was zoiets van: Hij een stukje, ik een stukje. Het is iets delen van iets wat heel privé is, terwijl ik toch een buitenstaander ben. Het vertrouwen wat mensen dan ook geven in hun gedachten. Het vertrouwen van hun eigen gedachten dat ze mij daarin deelgenoot willen maken. Want het is natuurlijk niet alleen een stukje haring eten. Dan had ik net zo goed een bordje neer kunnen zetten.

Ik denk dat het misschien toch een steun voor hem geweest is, dat hij niet alleen was. En misschien maakte het ook helemaal niet uit dat het haring eten was hoor. Ik denk dat soms je aanwezigheid ook het gevoel van eenzaamheid op kan lossen zonder dat je iets zegt. Zonder dat je iets specifieks doet.”