Levenseindeverhalen

Mijn nachtdienst begon. Mevrouw van kamer 1 was stervende. De kinderen twijfelden of zij aan het bed van moeder zouden blijven waken of de hoognodige nachtrust thuis zouden gaan genieten. Een moeilijke keuze omdat het nooit te zeggen is wanneer iemand echt het leven gaat verlaten.

Wij gaan als vrijwilliger ook vaak naast het bed van de stervende zitten, laten de deur open zodat wij de gast goed in de gaten kunnen houden.
De kinderen besloten naar huis te gaan.
Wij zouden doorgeven wanneer er verandering in haar situatie, haar ademhaling zou komen .

Mevrouw had een duidelijk hoorbare ademhaling.
Ik moest denken aan mijn moeder. Zij koos op haar 94ste luid en duidelijk voor euthanasie.
Ik realiseerde mij nu dat deze fase mijn moeder bespaard gebleven was.
Het zware adem halen… de langzame versterving

Tegen 5.15 werd de ademhaling opeens minder hoorbaar en rustiger.
Wij besloten dan ook de kinderen op te roepen.
Ik bleef aan het bed bij mevrouw. Pakte haar hand en keek haar in de ogen. Zij leek ook mij nu aan te kijken.
Bemoedigend sprak ik haar toe dat haar kinderen onderweg waren. Dat zij naar haar toe kwamen.
Van harte hoopte ik dat de kinderen op tijd zouden komen.
Daarom bleef ik tegen mevrouw praten om haar erbij te houden.
Toch werd de ademhaling steeds zwakker.
Plotseling zag ik een traan uit haar ene oog langs haar wang lopen.
Het ontroerde mij diep . En opeens hoor ik mij dichtbij en intiem tegen haar zeggen dat ik haar zag, dat ze het goed deed en dat zij een mooie vrouw was.
Zij was voor mij, tot mijn nachtdienst , een onbekende vrouw.
Hoe bijzonder dat ik op dit moment aanwezig mocht zijn.
En nu besefte ik heel sterk dat wij dit moment met onze moeder gemist hadden.
Daardoor wenste ik met volle kracht dat de dochters van deze vrouw snel aanwezig zouden zijn.
ZIJ moesten hier aan het bed van hun moeder zitten en dit prachtig mooie, intieme moment met hun moeder beleven.
Tegen 6 uur zag ik de laatste adem vervliegen. Meegenomen door het vroege gezang van de eerste vogels.
Vijf minuten later arriveerden de dochters.
Toen ik mij terug trok in de keuken trof ik mijzelf in tranen.
Het was zo mooi en emotioneel geweest voor mij.
Maar bovenal voelde ik dat WIJ als dochters dit zo gemist hadden met onze moeder. Zij heeft ons niet meer aan gekeken. Dat zou het voor haar moeilijk gemaakt hebben.
Zo graag had ik van mijn moeder gehoord dat zij mij zag en dat ik een prachtige vrouw was….. precies datgene wat ik deze vrouw mee gaf.

Een waardevolle ervaring, dit sterven