Levenseindeverhalen

Stel, je bent vrijwilliger en ineens vertelt de gast je een geheim. Een groot familiegeheim. Wat doe je dan? Het overkomt deze vrijwilliger. “Ja, dat zijn momenten waarop je even moet slikken. Er worden je toch wel dingen toevertrouwd.”

“Ik had op een gegeven moment een mevrouw en die had een dochter en haar man was niet meer in beeld. Op een gegeven moment hadden we zo’n gesprek over moeder en dochter en toen zei ze ineens: ‘Zal ik je eens wat vertellen? Mijn dochter is niet van mijn man, maar dat weet ze helemaal niet.’

Dan denk ik van: zo. Dat wordt je dan zomaar even verteld eigenlijk. Ik kende haar wel een beetje al. Maar er komen zoveel vrijwilligers en dat je dan net mij uit moet kiezen. Dat vond ik wel heel bijzonder, maar ik vond het ook heel moeilijk aan de andere kant. Daar bleef ik wel over piekeren. Ik vond het wel …, het bleef wel bij. Meestal doe ik de deur achter mij dicht en probeer ik het allemaal te vergeten. Maar dit, het is al jaren geleden, maar dat weet ik dus nog steeds.

Ik mocht het ook beslist niet aan die dochter zeggen. Ja, zulke informatie. Dat zijn toch wel dingen die je normaal gesproken met familie bespreekt. En daar mocht ik dan helemaal niets over zeggen tegen die dochter. En dat onderscheid moet je dan maken, van: zal ik het dan vertellen? Of zal ik het aan de coördinator vertellen, of aan mijn collega’s? En dat heb ik niet gedaan, want dat vond ik eigenlijk niet op z’n plek. Ja, dat zijn dan momenten dat je even moet slikken. Er worden je toch wel dingen toevertrouwd, die je eigenlijk niet verder moet vertellen en die toch wel een beetje blijven hangen.”