In verlegenheid gebracht door gesprek over euthanasie

door: Anoniem

In verlegenheid gebracht door gesprek over euthanasie

Je bent als vrijwilliger bij iemand thuis aan het werk en opeens praten familieleden over euthanasie. Een heel persoonlijk gesprek. Deze vrijwilliger weet niet goed wat ze moet doen. Misschien naar huis gaan? Ze denkt: “Hier hoor ik niet tussen te zitten, eigenlijk.”

“Ik ben een keer geweest bij eigenlijk een oud-collega. Het bleek iemand te zijn die van hetzelfde bedrijf was, maar van een andere vestiging. En ’s nachts vroeg die man: ‘Wat doe je eigenlijk? Of wat heb je gedaan?’ En toen zijn wij zo aan de praat geraakt. En daar kwam al gelijk snel uit dat wij binnen hetzelfde bedrijf hadden gewerkt eigenlijk, en dat was voor hem ook heel leuk. Hij had ook vrij veel contacten met andere vestigingen. Ja, heel veel raakvlakken hadden wij. En dat heeft die man als zo prettig ervaren, dat gelijk de volgende morgen zijn vrouw de coördinator heeft gebeld. Of ik de volgende nacht weer wilde komen. Met hoge uitzondering hebben ze gezegd: ‘We zullen het vragen.’ Ik zeg: ‘Nou, ik ga er wel nog een keer naar toe.’ Normaal gesproken doen we niet verschillende nachten na elkaar, maar dat heb ik toen wel een keer gedaan. Gewoon omdat die man dat heel prettig vond.

Ja, achteraf denk ik daar nog weleens aan. Maar dat komt eigenlijk vooral omdat die man had besloten dat hij euthanasie wilde plegen en dat is anders gegaan dan dat het eerst gepland was. Binnen de familie lag dat heel moeilijk. En toen er een gesprek plaatsvond tussen zijn vrouw, zijn zoon en hem, dacht ik: ik weet niet goed of ik voor moet stellen of dat ik ergens ander moet gaan zitten of dat ik beter naar huis kan gaan. Hier hoor ik niet tussen te zitten, eigenlijk.

Die man had een zoon, en die woonde in Spanje. Die zoon was een week daarvoor in Nederland geweest met zijn vrouw en zijn kinderen, eigenlijk al om afscheid te nemen. Toen hebben ze dus ook een datum kunnen plannen, wanneer de euthanasie zou plaatsvinden. Toen is op een gegeven moment bij die man de medicatie gestopt en die man voelde zich eigenlijk weer een beetje opleven, eigenlijk. Hij voelde zich beter dan toen hij nog allemaal onder de medicijnen zat, en zo. Dus hij heeft op een gegeven moment tegen zijn vrouw gezegd: ‘Ja, stop eens even. Ik doe die euthanasie nu nog niet.’ En dat is dus uitgesteld op een gegeven moment. En toen die zoon in Spanje, hij was inmiddels terug, dat te horen kreeg, was hij daar eigenlijk een beetje nijdig over, van: ‘Ja, nu hebben wij ook dingen geregeld, dat wij zouden komen en zo, en nu is het niet doorgegaan.’ Toen is hij alleen gekomen en heeft hij tegen zijn moeder gezegd: ‘Waarom hebben jullie niet doorgezet?’ En dat gesprek dat hoorde ik. Ik vond dat ongemakkelijk. Ik zat eigenlijk gewoon in dezelfde kamer waar dat gesprek plaatsvond. Ik dacht: ik geloof dat ik maar voor ga stellen dat ik ergens anders ga zitten. Dit moet die familie zelf maar uitzoeken. Ja, dat vond ik een minder leuke ervaring eigenlijk, terwijl ik met die man heel goed overweg kon.

Het gesprek tussen die vader, moeder en zoon vond ik lastig. Die man heeft de euthanasie uitgesteld eigenlijk, omdat hij vond dat hij er toch nog niet aan toe was. En toen ging die zoon zijn vader en moeder eigenlijk een beetje de les lezen van: ‘Je had door moeten zetten.’ Ja, dat vond ik echt een ongemakkelijk moment. En toen dat gesprek afgelopen was, gingen ze naar bed. En die man die viel vrij snel in slaap eigenlijk. Ik heb er niet meer ’s nachts mee gesproken. Ik denk dat hij bekaf was, na al dat gedoe allemaal. En de volgende morgen heb ik hem nog wel gedag gezegd en veel sterkte voor de komende dagen gewenst. En toen is toch vrij snel daarna de euthanasie uitgevoerd eigenlijk.

En ik ben wel toen bij de crematie geweest. Dan word je uitgenodigd en dan wil je ze toch even condoleren. En toen gingen ze nog uitgebreid een borrel ergens op drinken. Nou, daar ben ik niet naar toe gegaan. Daar voel ik mij niet goed bij, om daar ook heen te gaan. Want dat waren echt zijn naasten, familie, goede vrienden. Ik denk: nou nee, laat hen dat feestje maar vieren. Dat heb ik dus niet gedaan, toen ben ik gewoon naar huis gegaan.”

Nog geen reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Uw reactie verschijnt na goedkeuring door onze redactie. U ontvangt een mail als uw reactie is geplaatst.