Levenseindeverhalen

Natuurlijk wil je de kamer in het hospice een beetje aankleden. Zodat het meer aanvoelt als thuis. Een dierbare gun je immers het beste. Maar je kan ook teveel spullen versjouwen. “Wij hebben eigenlijk alles wat er in de woonkamer stond aan prullaria, fotootjes en zo, meegenomen.”

“Er is één ding. Die zaterdag gingen wij dus een rondje maken door het hospice en die maandag gingen wij mijn moeders kamer inrichten. En die had niet heel veel wensen, maar wij wilden haar wel welkom laten voelen. Dus wij hebben eigenlijk alles wat er in de woonkamer stond aan prullaria, fotootjes en zo, die hadden wij meegenomen. En mijn moeder wilde dus ook heel graag dat haar kleding meegenomen werd. Dat stond altijd op zo’n rek op haar slaapkamer. Dus we hebben een beetje geprobeerd de woonkamer zo te maken, zoals ze dat thuis ook had. En het waren best veel spullen.

En één vrijwilliger zei: ‘Oeh, dit zijn wel heel veel spullen.’ En voor mij was het al heftig genoeg om de kamer voor mijn moeder in te richten, dus ik zei: ‘Is het teveel, of?’ ‘Nee, nee, het is niet teveel.’ En toen liep ze weg en toen hoorde ik dat ze nog een opmerking naar een collega of nog een vrijwilliger maakte van: ‘Nou, dat zijn wel heel veel spullen, want misschien eh…’ Met andere woorden: die mensen liggen hier niet zo lang, dus… En toen dacht ik: hm. Dat had ik natuurlijk niet hoeven horen, wat ze op de gang zei. Maar het was wel dat ik dacht: Hm. Alles mag in een hospice zolang andere gasten er geen last van hebben. Toen voelde ik mij een beetje teveel, ofzo.

Maar dat hebben we wel direct uitgesproken hoor, van: ‘Joh, je zegt nu al twee keer wat het veel spullen zijn. Is het echt teveel? Of mag het niet?’ En toen zei ze: ‘Nee, nee, ik bedoelde het niet vervelend. Maar we zien het gewoon niet zo vaak.’ Ik zei: ‘Nee, maar je ziet ook niet zo vaak iemand die 54 is en in een hospice komt, dus we willen het zo normaal mogelijk voor mijn moeder maken.’ Ja, dat was echt wel een beetje… Achteraf snap ik best wel dat ze mij niet wilde kwetsen met die opmerking. Maar het was ons eerste echte moment in een hospice en dat is al emotioneel genoeg en dan zit je eigenlijk niet te wachten op dat soort opmerkingen. Dus daar heb ik achteraf wel nog een beetje over nagedacht maar ook gewoon uitgesproken, dus het is prima zo. Maar dat had niet gehoeven.

Het waren ook echt veel spullen. Naja, het paste in één auto. Maar het waren wel veel… We hadden een plant meegenomen en die kleding en wat foto’s. En dat ik dacht: ja, we proberen het hier goed te doen, zeg maar. Want mijn moeder had het nog niet gezien. Wij zijn die zaterdag alleen geweest en toen hebben we met filmpjes en zo geprobeerd om een indruk te geven. Ze kon natuurlijk niet even heen en weer, om te kijken of dat wel de plek was waar ze zou willen sterven. Dus we hebben het gewoon zo fijn mogelijk proberen te maken. Ja, het voelde gewoon niet alsof het welkom was. Terwijl dat later heel erg is bijgesteld want al die andere vrijwilligers hebben mij dat gevoel wel gegeven.

Ja, ze kwam nog een keer terug in die kamer en toen hebben wij gezegd: ‘Joh, wat je net zei, is het echt teveel? Want het kwam niet zo leuk over. Wij zijn voor de eerste keer en het is al emotioneel genoeg.’ En toen zei ze ook wel: ‘Ik bedoelde het niet vervelend, maar we zien het niet zoveel.’ Het voelde wel prima om het gelijk te zeggen, dan is het ook gelijk klaar. En ik geloofde ook wel dat ze niet de intentie had om ons te kwetsen. Maar soms doet een toon al… En wij waren natuurlijk ook allemaal hartstikke emotioneel.”