Dwingen is nooit prettig. Maar soms denk je als vrijwilliger de juiste keuze te kunnen maken voor een cliënt. Bijvoorbeeld door te wijzen op gezonde voeding. In dit verhaal vertelt de vrijwilliger – heel eerlijk - dat ze eigenlijk veel beter had moeten luisteren.
Als je in een hospice overlijdt, word je gewassen door een vrijwilliger. Die zorgt dat je er mooi bij ligt. In dit verhaal loopt het iets anders. Het jurkje en de blouse voor in de kist tonen veel te bloot, vindt de vrijwilliger. “En ik denk: dat kán niet.”
De ene familie is de andere niet. Dat merk je ook aan de rand van een sterfbed. Een vrijwilliger vertelt hoe een man er al vrij snel genoeg van had. Hij zei over de behandeling van zijn vrouw: “Het moet niet te lang duren. Ik heb er genoeg van.”
Zorg ontvangen is soms moeilijk. Deze vrijwilliger ziet hoe een vader van twee jonge kinderen zijn ziekte ontkent. De omgang met vrijwilligers verloopt lastig. Maar ook in het hospice zijn er grenzen. “Je zou wensen dat die man ergens zijn emoties kwijt kon.”
Je wilt toch een beetje afstand houden. Dat het niet té persoonlijk wordt. En dan zie je opeens je vriendin liggen, in het hospice waar jij vrijwilliger bent. Dat contact wordt heel intens. “Ze keek mij ook aan en zei dat het goed was dat ik bleef.”
Gasten in het hospice hebben soms veel te verwerken. Deze vrijwilliger vertelt hoe ze betekenisvol aanwezig probeert te zijn. “En vooral aan het eind van het leven, het terugkijken op het leven, dat vind ik een heel mooi gegeven als mensen dat kunnen.”
In iedere familie is wel wat, maar sommige verhoudingen liggen extra gevoelig. Dat maakt het voor vrijwilligers in het hospice gecompliceerd. Zoals hier. Een vader is stervende en spreekt vol trots over zijn zoon, maar zijn dochter komt er bekaaid vanaf.
Angst voor de dood leeft bij veel mensen. Het gaat niet zozeer om het moment zelf, maar vooral om de weg er naartoe. Dat ontdekte vrijwilliger Anja* tijdens een gesprek met een gast. “Ze benoemde: Komt het wel goed? Kom ik daar wel?”