Mensen vertellen verhalen. Zo geven we betekenis aan onszelf en de wereld om ons heen.
Over de laatste levensfase wordt niet altijd gemakkelijk gesproken. Wat gebeurt daar eigenlijk? Welke ervaringen zijn er?
Op de verhalenbank komen verhalen van patiënten, naasten, professionals en vrijwilligers samen. De verhalen geven een inkijkje in de unieke en soms ook rauwe werkelijkheid van de laatste levensfase.
Voor zorgverleners zijn de verhalen een bron van inspiratie en reflectie, voor anderen bieden de verhalen erkenning of herkenning, troost of de aanzet tot een betekenisvol gesprek.
De namen die in de verhalen worden gebruikt, zijn om privacyredenen gefingeerd.
Stel, je bent vrijwilliger en ineens vertelt de gast je een geheim. Een groot familiegeheim. Wat doe je dan? Het overkwam deze vrijwilliger. “Ja, dat zijn dan momenten dat je even moet slikken. Er worden je toch wel dingen toevertrouwd.”
Lees verder
In hoeverre bepaalt een vrijwilliger wat goed is voor een gast? In dit verhaal vertelt de vrijwilliger hoe ze achteraf besefte dat gezond eten niet het beste was voor de gast. “Later dacht ik: hebben wij daar wel goed aan gedaan? Om maar van alles voor die vrouw te verzinnen.”
Lees verder
De vrijwilliger vertelt dat ze in het hospice waar ze werkt de gast altijd wassen na het overlijden en ervoor zorgen dat hij of zij er mooi bij ligt. Echter, soms kunnen smaken wel erg verschillen. “Het was heel apart. Met een hele blote blouse, een heel bloot jurkje. En ik denk: dat kán niet.”
Lees verder
Als vrijwilliger heb je te maken met veel verschillende mensen aan het bed van een zieke. De familie kan heel anders reageren dan je zelf zou doen. “Doe er maar flink wat medicijnen in, want het moet niet te lang duren. Ik heb er genoeg van. Die man sprak dat dus uit in het bijzijn van zijn vrouw. En ik denk: oh, vreselijk.”
Lees verder
Ze zag hoe de vader van twee jonge kinderen zijn ziekte ontkende. Hoe het moeilijk voor hem was om zorg te ontvangen van de vrijwilligers. Maar ook in het hospice zijn er grenzen. “Je zou wensen dat die man ergens zijn emoties kwijt kon. Dat hij ergens tegen een boksbal aan zou rammen of iets.”
Lees verder
Ze is vrijwilliger in het hospice als er een vriendin komt te liggen. Door haar te verzorgen wordt het contact ineens heel intens. “En op een bepaald moment keek ze mij ook aan en zei dat het goed was dat ik bleef.”
Lees verder
Gasten in het hospice kunnen veel te verwerken hebben. Deze vrijwilliger vertelt hoe ze dan betekenisvol aanwezig probeert te zijn. “En vooral aan het eind van het leven, het terugkijken op het leven, dat vind ik een heel mooi gegeven als mensen dat kunnen.”
Lees verder
In de zorg voor de gasten, krijg je als vrijwilliger ook te maken met familieverhoudingen. Deze kunnen gecompliceerd zijn, zoals een vrijwiiliger met een dochter meemaakte. “Waar zij tegenaan liep was dat hij maar zo geweldig over die zoon sprak en niet over haar. En zij was het wel een keer zat en moe.”
Lees verder
De angst om dood te gaan, wat is dat precies? In gesprek met een gast, komt deze vrijwilliger erachter dat het gaat om de weg ernaartoe. “Dus het aardige was dat ze de angst voor het doodgaan niet zo benoemde. Maar wel: Komt het wel goed? Kom ik daar wel?”
Lees verder