Mensen vertellen verhalen. Zo geven we betekenis aan onszelf en de wereld om ons heen.
Over de laatste levensfase wordt niet altijd gemakkelijk gesproken. Wat gebeurt daar eigenlijk? Welke ervaringen zijn er?
Op de verhalenbank komen verhalen van patiënten, naasten, professionals en vrijwilligers samen. De verhalen geven een inkijkje in de unieke en soms ook rauwe werkelijkheid van de laatste levensfase.
Voor zorgverleners zijn de verhalen een bron van inspiratie en reflectie, voor anderen bieden de verhalen erkenning of herkenning, troost of de aanzet tot een betekenisvol gesprek.
De namen die in de verhalen worden gebruikt, zijn om privacyredenen gefingeerd.
Je bent als vrijwilliger aan het werk bij iemand thuis en ineens zit je bij een gesprek tussen de familieleden over euthanasie. Het overkwam deze vrijwilliger. “Ik dacht: ik weet niet goed of ik voor moet stellen of dat ik ergens anders moet gaan zitten of dat ik beter naar huis kan gaan. Hier hoor ik niet tussen te zitten, eigenlijk.”
Lees verder
Het vrijwilligerswerk in de palliatieve thuiszorg verschilt van het vrijwilligerswerk in het hospice. Deze vrijwilliger moest een tussenoplossing bedenken voor een medisch probleem, die zowel voor de cliënt, als voor de echtgenote goed was. “Het is dan gewoon intuïtief handelen. Ik denk dan: dat vrouwtje voelt zich niet veilig, dat snap ik. Hoe lossen we dat op?”
Lees verder
Als je voor een cliënt zelf niet veel meer kan doen, kan je als vrijwilliger vaak nog wat betekenen voor de naasten. Deze vrijwilligster had te maken met een echtgenoot die de wanhoop nabij was. “Wat ik deed was luisteren. Luisteren, luisteren en kalm blijven.”
Lees verder
Als je dierbare in het hospice ligt, weet je dat het moment komt dat hij/zij gaat overlijden. En toch kan het ineens gebeuren, op een moment dat je het niet verwacht. “De verpleegkundige en vrijwilligster kwamen gelijk mee naar boven. Ze hebben mij gelijk gecondoleerd en ze zeiden dat hij inderdaad overleden was.”
Lees verder
Er zijn gasten die een agenda moeten bijhouden voor het vele bezoek dat op visite komt. Dit kan ten kosten gaan van de naasten, die wat meer tijd nodig hebben om afscheid te hemen. “Er was een vrijwilliger die zei dat we misschien beter in de ochtend konden komen, omdat mijn moeder dan nog op haar best was. Al dat bezoek dat putte haar ook uit.
Lees verder
Het kan zijn dat de familie van de gast heel anders reageert dan je verwacht aan een sterfbed. In dit geval vond de vrijwilliger het moeilijk om niet te oordelen. “Je wilt dan eigenlijk die mensen schudden en zeggen: ‘Dit is definitief. Dit komt niet meer terug’. Dat ze weten; je kan dit niet over doen.”
Lees verder
Volgens deze vrijwilliger komt het niet vaak voor dat iemand uit zichzelf afscheid van het leven neemt. Dit was een bijzondere ervaring voor haar. “Hoe zij weggleed was zo mooi, heel natuurlijk. Ik was daarbij. De dochter was er, de schoonzoon, haar man en ik en mijn collega stonden aan het voeteneinde van het bed.”
Lees verder
Pijn, onrust, woede. De emoties van de gast in het hospice zijn heftig, maar ook zo goed te begrijpen. Hoe ga je daarmee om? In dit verhaal heeft de vrijwilliger er geen antwoord op. “Je voelt je machteloos. Echt, heel erg machteloos. Want je kan zo weinig doen.”
Lees verder
Vrijwilligers zorgen in het hospice niet alleen voor de gasten. De familie heeft vaak ook zorg nodig. Deze vrijwilliger ziet de familie in afwachtendheid. Onzeker, kwetsbaar. “Ja, mensen moeten soms even op de rails gezet worden. Dan denken ze: oh, hij is nu in het hospice, dan zal het wel zo gebeurd zijn.”
Lees verder
Stel, je bent vrijwilliger en ineens vertelt de gast je een geheim. Een groot familiegeheim. Wat doe je dan? Het overkwam deze vrijwilliger. “Ja, dat zijn dan momenten dat je even moet slikken. Er worden je toch wel dingen toevertrouwd.”
Lees verder