Mensen vertellen verhalen. Zo geven we betekenis aan onszelf en de wereld om ons heen.
Over de laatste levensfase wordt niet altijd gemakkelijk gesproken. Wat gebeurt daar eigenlijk? Welke ervaringen zijn er?
Op de verhalenbank komen verhalen van patiënten, naasten, professionals en vrijwilligers samen. De verhalen geven een inkijkje in de unieke en soms ook rauwe werkelijkheid van de laatste levensfase.
Voor zorgverleners zijn de verhalen een bron van inspiratie en reflectie, voor anderen bieden de verhalen erkenning of herkenning, troost of de aanzet tot een betekenisvol gesprek.
De namen die in de verhalen worden gebruikt, zijn om privacyredenen gefingeerd.
Als iemand is overleden, heeft het hospice vaak een ritueel om afscheid te nemen. Vrijwilligers lezen dan een gedicht voor, of er wordt een kaarsje gebrand. Deze naaste vertelt zijn ervaring. “Ik vond het heel mooi hoe ze dat hier doen, afscheid nemen.”
Lees verder
In het hospice probeert men de sfeer huiselijk te maken. De kamers van dit hospice kunnen echter wel een opknapbeurt gebruiken, volgens deze naaste. “Je komt hier om je laatste dagen of weken nog mee te maken dan zou het wel leuk zijn als je ook een vrolijke kamer hebt. Dat geeft jezelf ook iets vrolijks.”
Lees verder
Als je familie in het hospice ligt, kan het zijn dat je wordt gebeld omdat je dierbare ineens snel achteruit gaat. Dan probeer je meteen te komen. In dit verhaal blijkt het loos alarm. “Nou en dan staan ze gelijk voor je klaar. Koffie, thee, wat je maar wil. Alsof je een hotel binnenkomt. Dat voelt heerlijk natuurlijk.”
Lees verder
Het is mooi om te zien als een gast zijn laatste dagen zich thuis voelt en zichzelf kan zijn een hospice. In het begin zat zijn broer nog gezellig in de huiskamer, maar het ging al snel bergafwaarts. Toen werd hulp vragen moeilijk. “Mijn broer wou mensen nergens mee lastig vallen, terwijl hij niet had beseft dat de mensen hier voor hém zijn.”
Lees verder
In het hospice wordt de zorg voor de naasten overgenomen. Het is niet altijd gemakkelijk om het aan anderen over te laten. Deze zoon vond in het hospice een plek waar hij echt tot rust kwam. “Dan ga je buiten zitten en ga je een krantje lezen of een boekje. En je praat met deze of gene. En dat geeft een prettig gevoel.”
Lees verder
Als de gast is overleden, nemen de naasten afscheid, ook van het hospice. Hij kijkt terug op de warmte die hij heeft mogen ontvangen van de vrijwilligers die zorgden voor zijn moeder. “Dat is het hospice. Het zo goed mogelijk begeleiden van de laatste momenten van hun leven. Ja, en het voelt hier dan ook echt als thuis.”
Lees verder
Als gasten doof worden, wordt communicatie steeds lastiger. In het hospice gaven de vrijwilligers een boekje aan haar zoon. Er ontstond een nieuwe, waardevolle manier van communiceren. “En toen heb ik een soort van dagboekje bijgehouden met vragen die ik aan haar had of dingen die ik had meegemaakt of heb beleefd. En dan liet ik het haar lezen.”
Lees verder
Vrijwilligers in het hospice zijn zoekende naar de behoeften van een gast. Soms worden die behoeften meteen kenbaar gemaakt, maar er zijn ook gasten bij wie je net even dieper moet kijken. “Mijn moeder is bijvoorbeeld dól op sinaasappels. Daar kan ze er wel vijf van op een dag eten. Maar dat zal ze dus nooit zelf zeggen.”
Lees verder
Gasten in het hospice zijn vaak bezig met loslaten. Maar met de vrijwilligers gaan ze ook weer nieuwe relaties aan. Hoe close wordt dat? In dit verhaal waardeert de gast het als de vrijwilliger dit openlijk bespreekt. “Ik vond het zo mooi dat ze zei dat ze had geleerd als vrijwilliger toch een beetje afstand te moeten houden. En dat het contact toch niet heel sterk moet worden. Voor alle twee niet.”
Lees verder
Mantelzorgers weten van tevoren niet wat ze kunnen verwachten als er vrijwilligers komen. In dit geval bleek het vrijwilligerswerk heel warm te zijn, ook in het contact na het overlijden. “Het is mooi om dan bevestiging te krijgen dat je liefdevol met elkaar dat proces in bent gegaan en dat ze dat ook zien. En dat het ook bij hen iets losmaakt, dat ze dat gewoon delen met je.”
Lees verder