Een sterfbed maakt niet bij iedereen dezelfde gevoelens los. Familie kan heel verschillend reageren. Deze vrijwilliger heeft soms moeite om haar oordeel voor zich te houden. “Je wilt dan eigenlijk die mensen wakker schudden en zeggen: Dit is definitief. Dit komt niet meer terug.”
Die laatste momenten van het leven kunnen nogal uiteenlopen. Soms is het een strijd, een andere keer verloopt het juist heel vredig. Deze vrijwilligster koestert een bijzondere ervaring. Ze staat samen met familie van de cliënt bij het bed: “Hoe zij weggleed was zo mooi, heel natuurlijk.”
Pijn, onrust, woede: de meeste gasten in het hospice ervaren heftige emoties. Hoe gaan vrijwilligers daarmee om? Is daar eigenlijk wel een antwoord op te geven. “Je voelt je machteloos. Echt, héél erg machteloos. Want je kan zo weinig doen.”
Een dierbare ligt in bed en is bezig met een innerlijk gevecht. Sterven kost vaak tijd. Voor familieleden kan het lang duren. Ze hangen soms boven het bed om te kijken hoe het gaat. Vrijwilligers moeten helaas weleens ingrijpen. “Ik leg dan uit dat het soms bedreigend is.”
Stel, je bent vrijwilliger en ineens vertelt de gast je een geheim. Een groot familiegeheim. Wat doe je dan? Het overkomt deze vrijwilliger. “Ja, dat zijn momenten waarop je even moet slikken. Er worden je toch wel dingen toevertrouwd.”
Dwingen is nooit prettig. Maar soms denk je als vrijwilliger de juiste keuze te kunnen maken voor een cliënt. Bijvoorbeeld door te wijzen op gezonde voeding. In dit verhaal vertelt de vrijwilliger – heel eerlijk - dat ze eigenlijk veel beter had moeten luisteren.
Als je in een hospice overlijdt, word je gewassen door een vrijwilliger. Die zorgt dat je er mooi bij ligt. In dit verhaal loopt het iets anders. Het jurkje en de blouse voor in de kist tonen veel te bloot, vindt de vrijwilliger. “En ik denk: dat kán niet.”
De ene familie is de andere niet. Dat merk je ook aan de rand van een sterfbed. Een vrijwilliger vertelt hoe een man er al vrij snel genoeg van had. Hij zei over de behandeling van zijn vrouw: “Het moet niet te lang duren. Ik heb er genoeg van.”
Zorg ontvangen is soms moeilijk. Deze vrijwilliger ziet hoe een vader van twee jonge kinderen zijn ziekte ontkent. De omgang met vrijwilligers verloopt lastig. Maar ook in het hospice zijn er grenzen. “Je zou wensen dat die man ergens zijn emoties kwijt kon.”
Je wilt toch een beetje afstand houden. Dat het niet té persoonlijk wordt. En dan zie je opeens je vriendin liggen, in het hospice waar jij vrijwilliger bent. Dat contact wordt heel intens. “Ze keek mij ook aan en zei dat het goed was dat ik bleef.”