Als je in een hospice overlijdt, word je gewassen door een vrijwilliger. Die zorgt dat je er mooi bij ligt. In dit verhaal loopt het iets anders. Het jurkje en de blouse voor in de kist tonen veel te bloot, vindt de vrijwilliger. “En ik denk: dat kán niet.”
Lees verder
De ene familie is de andere niet. Dat merk je ook aan de rand van een sterfbed. Een vrijwilliger vertelt hoe een man er al vrij snel genoeg van had. Hij zei over de behandeling van zijn vrouw: “Het moet niet te lang duren. Ik heb er genoeg van.”
Lees verder
Zorg ontvangen is soms moeilijk. Deze vrijwilliger ziet hoe een vader van twee jonge kinderen zijn ziekte ontkent. De omgang met vrijwilligers verloopt lastig. Maar ook in het hospice zijn er grenzen. “Je zou wensen dat die man ergens zijn emoties kwijt kon.”
Lees verder
Je wilt toch een beetje afstand houden. Dat het niet té persoonlijk wordt. En dan zie je opeens je vriendin liggen, in het hospice waar jij vrijwilliger bent. Dat contact wordt heel intens. “Ze keek mij ook aan en zei dat het goed was dat ik bleef.”
Lees verder
Als het overlijden nadert, nemen vrijwilligers van het hospice soms al afscheid van de gast en de naasten. Dit keer is de vrijwilliger iets te vroeg. De dochter van de stervende weet namelijk nog niet dat het al zover is. Ze schrikt enorm.
Lees verder
Vrijwilligers zijn bepalend voor de sfeer in het hospice. Het maakt nogal uit of iemand een warme en vriendelijke persoonlijkheid heeft of juist stug overkomt. De familie houdt vrijwilligers ook goed in de gaten. “Het is gewoon een blik, een manier, de intonatie die dan het verschil maakt.”
Lees verder
Een hospice kent vele rituelen. Zoals het wassen van een overledene, samen met de familie. Maar ook het lezen van een versje. Daarna gaat de kist in de lijkwagen. “De vrijwilligers van het hospice lopen achter de auto mee. Is dat niet waardig?”
Lees verder
Gasten in het hospice hebben soms veel te verwerken. Deze vrijwilliger vertelt hoe ze betekenisvol aanwezig probeert te zijn. “En vooral aan het eind van het leven, het terugkijken op het leven, dat vind ik een heel mooi gegeven als mensen dat kunnen.”
Lees verder
In iedere familie is wel wat, maar sommige verhoudingen liggen extra gevoelig. Dat maakt het voor vrijwilligers in het hospice gecompliceerd. Zoals hier. Een vader is stervende en spreekt vol trots over zijn zoon, maar zijn dochter komt er bekaaid vanaf.
Lees verder
Angst voor de dood leeft bij veel mensen. Het gaat niet zozeer om het moment zelf, maar vooral om de weg er naartoe. Dat ontdekte vrijwilliger Anja* tijdens een gesprek met een gast. “Ze benoemde: Komt het wel goed? Kom ik daar wel?”
Lees verder