Die laatste momenten van het leven kunnen nogal uiteenlopen. Soms is het een strijd, een andere keer verloopt het juist heel vredig. Deze vrijwilligster koestert een bijzondere ervaring. Ze staat samen met familie van de cliënt bij het bed: “Hoe zij weggleed was zo mooi, heel natuurlijk.”
Lees verder
Pijn, onrust, woede: de meeste gasten in het hospice ervaren heftige emoties. Hoe gaan vrijwilligers daarmee om? Is daar eigenlijk wel een antwoord op te geven. “Je voelt je machteloos. Echt, héél erg machteloos. Want je kan zo weinig doen.”
Lees verder
Een dierbare ligt in bed en is bezig met een innerlijk gevecht. Sterven kost vaak tijd. Voor familieleden kan het lang duren. Ze hangen soms boven het bed om te kijken hoe het gaat. Vrijwilligers moeten helaas weleens ingrijpen. “Ik leg dan uit dat het soms bedreigend is.”
Lees verder
Stel, je bent vrijwilliger en ineens vertelt de gast je een geheim. Een groot familiegeheim. Wat doe je dan? Het overkomt deze vrijwilliger. “Ja, dat zijn momenten waarop je even moet slikken. Er worden je toch wel dingen toevertrouwd.”
Lees verder
Dwingen is nooit prettig. Maar soms denk je als vrijwilliger de juiste keuze te kunnen maken voor een cliënt. Bijvoorbeeld door te wijzen op gezonde voeding. In dit verhaal vertelt de vrijwilliger – heel eerlijk - dat ze eigenlijk veel beter had moeten luisteren.
Lees verder
De ene familie is de andere niet. Dat merk je ook aan de rand van een sterfbed. Een vrijwilliger vertelt hoe een man er al vrij snel genoeg van had. Hij zei over de behandeling van zijn vrouw: “Het moet niet te lang duren. Ik heb er genoeg van.”
Lees verder
Zorg ontvangen is soms moeilijk. Deze vrijwilliger ziet hoe een vader van twee jonge kinderen zijn ziekte ontkent. De omgang met vrijwilligers verloopt lastig. Maar ook in het hospice zijn er grenzen. “Je zou wensen dat die man ergens zijn emoties kwijt kon.”
Lees verder
Je wilt toch een beetje afstand houden. Dat het niet té persoonlijk wordt. En dan zie je opeens je vriendin liggen, in het hospice waar jij vrijwilliger bent. Dat contact wordt heel intens. “Ze keek mij ook aan en zei dat het goed was dat ik bleef.”
Lees verder
Als het overlijden nadert, nemen vrijwilligers van het hospice soms al afscheid van de gast en de naasten. Dit keer is de vrijwilliger iets te vroeg. De dochter van de stervende weet namelijk nog niet dat het al zover is. Ze schrikt enorm.
Lees verder
Vrijwilligers zijn bepalend voor de sfeer in het hospice. Het maakt nogal uit of iemand een warme en vriendelijke persoonlijkheid heeft of juist stug overkomt. De familie houdt vrijwilligers ook goed in de gaten. “Het is gewoon een blik, een manier, de intonatie die dan het verschil maakt.”
Lees verder