Mensen vertellen verhalen. Zo geven we betekenis aan onszelf en de wereld om ons heen.
Over de laatste levensfase wordt niet altijd gemakkelijk gesproken. Wat gebeurt daar eigenlijk? Welke ervaringen zijn er?
Op de verhalenbank komen verhalen van patiënten, naasten, professionals en vrijwilligers samen. De verhalen geven een inkijkje in de unieke en soms ook rauwe werkelijkheid van de laatste levensfase.
Voor zorgverleners zijn de verhalen een bron van inspiratie en reflectie, voor anderen bieden de verhalen erkenning of herkenning, troost of de aanzet tot een betekenisvol gesprek.
De namen die in de verhalen worden gebruikt, zijn om privacyredenen gefingeerd.
In het hospice heb je ook te maken met mensen met verschillende culturele achtergronden. De rituelen die bij het sterven horen, zijn dan anders. Deze vrijwilliger kreeg het gevoel onmisbaar te zijn, toen ze de Marokkaanse familie mocht helpen. “Ik was eigenlijk de schakel in de situatie die als losse stukjes in elkaar hing, zeg maar.”
Lees verder
Bij euthanasie weet je als vrijwilliger van te voren al of je een gast voor het laatst zal zien. Deze vrijwilliger ging de laatste nacht waken bij een man en at samen met hem het laatste stukje haring. “Het is iets delen van wat heel privé is, terwijl ik toch een buitenstaander ben. Want het is natuurlijk niet alleen een stukje haring eten.”
Lees verder
Doodsangst. Vrijwilligers zien het bij gasten gebeuren: vlak voor het overlijden wordt iemand soms onrustig, hij/zij blijkt bang te zijn voor de dood. In dit verhaal is de gelovige gast overtuigd dat hij naar de hel gaat en dat hij daar nooit meer uit zal komen. Een vrijwilliger vertelt. “Ik zeg: ‘Nou, u hoeft zich helemaal geen zorgen te maken’.”
Lees verder
Het is fijn als gasten nog kunnen genieten van kleine dingen aan het levenseinde. Deze vrouw kon niet veel meer eten, maar een bordje met Brinta als ontbijt, was echt smullen voor haar. Helaas was de Brinta van het hospice niet zo lekker als thuis. “De Brinta smaakte heel grondig, alsof het oud was. En dat heeft zij toen wel gezegd, dat het niet echt lekker was.”
Lees verder
Vrijwilligers helpen de gasten met de dagelijkse zorg, ook met de persoonlijke verzorging, zoals douchen. Voor gasten is dit echter niet vanzelfsprekend en grenzen aangeven kan moeilijk zijn. “Afgezien het feit dat het een man was, waar zij absoluut bezwaar tegen had om te worden geholpen bij het douchen, was het ook min of meer de toon die hij aansloeg.”
Lees verder
Het is heel vervelend als je als gast niet serieus genomen wordt. Deze vrouw ziet er beter uit dan dat ze zich voelt. Liggen doet zoveel pijn, dat ze in een stoel gaat zitten. “En dat heeft door haar laatste ziekteproces heen eigenlijk steeds meegespeeld, dat mensen op het verkeerde been werden gezet vanwege het feit dat zij niet ziek op bed lag maar in een luiestoel zat.”
Lees verder
In het hospice verzorgen vrijwilligers soms de laatste zorg, als iemand net is overleden. Het is zelfs de passie van de vrijwilliger in het volgende verhaal. “De nacht dat hij overleed werd er meteen een vrijwilligster gebeld voor de laatste zorg. En zij kwam meteen op de fiets aangesneld, het was midden in de nacht.”
Lees verder
Het hospice in het vooruitzicht kan rustgevend zijn, als je weet dat je niet lang meer te leven hebt. Voor deze man was het een verschrikking en hij wilde het zo lang mogelijk uitstellen. “Hij is thuis gebleven tot het moment dat het écht niet meer ging, en toen zei hij dat hij het wilde.”
Lees verder
Het komt voor dat een gast in het hospice ligt en tegen de verwachtingen in niet binnen een aantal maanden komt te overlijden. “De situatie maakte mijn moeder wel heel verdrietig en heel onzeker, van: ja, ik heb kanker en ik ga dood, maar ik ga nu nog helemaal niet dood.”
Lees verder
Gasten en naasten kunnen zich in het hospice thuis voelen en maken vrijelijk gebruik van de keuken en de woonkamer. In het volgende verhaal was er ineens toch een misverstand. “Is er daar ineens een dame en die zegt: ‘Wat doet u hier? Waar komt u vandaan? Mag u in die keuken komen?’”
Lees verder