Mensen vertellen verhalen. Zo geven we betekenis aan onszelf en de wereld om ons heen.
Over de laatste levensfase wordt niet altijd gemakkelijk gesproken. Wat gebeurt daar eigenlijk? Welke ervaringen zijn er?
Op de verhalenbank komen verhalen van patiënten, naasten, professionals en vrijwilligers samen. De verhalen geven een inkijkje in de unieke en soms ook rauwe werkelijkheid van de laatste levensfase.
Voor zorgverleners zijn de verhalen een bron van inspiratie en reflectie, voor anderen bieden de verhalen erkenning of herkenning, troost of de aanzet tot een betekenisvol gesprek.
De namen die in de verhalen worden gebruikt, zijn om privacyredenen gefingeerd.
Gasten in het hospice zijn vaak bezig met loslaten. Maar met de vrijwilligers gaan ze ook weer nieuwe relaties aan. Hoe close wordt dat? In dit verhaal waardeert de gast het als de vrijwilliger dit openlijk bespreekt. “Ik vond het zo mooi dat ze zei dat ze had geleerd als vrijwilliger toch een beetje afstand te moeten houden. En dat het contact toch niet heel sterk moet worden. Voor alle twee niet.”
Lees verder
Zij is niet alleen diegene, die aan het sterven is. Ze is ook een mens, een moeder. Iemand met wie vrijwilligers een goed gesprek kunnen voeren of een glaasje wijn mee kunnen drinken. “Niet om het te ontkennen, maar je bent natuurlijk niet alleen maar een doodgaand persoon als je hier bent.”
Lees verder
Het kan ook mis gaan in de communicatie tussen gasten en vrijwilligers. Een dochter merkt de irritatie bij haar moeder op. “Dan voel je dat ze dat echt ongemakkelijk vindt. In de dankbaarheid dat ze hier mag zijn en er voor haar gezorgd wordt, vindt ze het moeilijk om daar iets van te zeggen.”
Lees verder
Als je dierbare in het hospice ligt, weet je dat het moment komt dat hij/zij gaat overlijden. En toch kan het ineens gebeuren, op een moment dat je het niet verwacht. “De verpleegkundige en vrijwilligster kwamen gelijk mee naar boven. Ze hebben mij gelijk gecondoleerd en ze zeiden dat hij inderdaad overleden was.”
Lees verder
Er zijn gasten die een agenda moeten bijhouden voor het vele bezoek dat op visite komt. Dit kan ten kosten gaan van de naasten, die wat meer tijd nodig hebben om afscheid te hemen. “Er was een vrijwilliger die zei dat we misschien beter in de ochtend konden komen, omdat mijn moeder dan nog op haar best was. Al dat bezoek dat putte haar ook uit.
Lees verder
Het kan zijn dat de familie van de gast heel anders reageert dan je verwacht aan een sterfbed. In dit geval vond de vrijwilliger het moeilijk om niet te oordelen. “Je wilt dan eigenlijk die mensen schudden en zeggen: ‘Dit is definitief. Dit komt niet meer terug’. Dat ze weten; je kan dit niet over doen.”
Lees verder
Volgens deze vrijwilliger komt het niet vaak voor dat iemand uit zichzelf afscheid van het leven neemt. Dit was een bijzondere ervaring voor haar. “Hoe zij weggleed was zo mooi, heel natuurlijk. Ik was daarbij. De dochter was er, de schoonzoon, haar man en ik en mijn collega stonden aan het voeteneinde van het bed.”
Lees verder
Pijn, onrust, woede. De emoties van de gast in het hospice zijn heftig, maar ook zo goed te begrijpen. Hoe ga je daarmee om? In dit verhaal heeft de vrijwilliger er geen antwoord op. “Je voelt je machteloos. Echt, heel erg machteloos. Want je kan zo weinig doen.”
Lees verder
Vrijwilligers zorgen in het hospice niet alleen voor de gasten. De familie heeft vaak ook zorg nodig. Deze vrijwilliger ziet de familie in afwachtendheid. Onzeker, kwetsbaar. “Ja, mensen moeten soms even op de rails gezet worden. Dan denken ze: oh, hij is nu in het hospice, dan zal het wel zo gebeurd zijn.”
Lees verder
Stel, je bent vrijwilliger en ineens vertelt de gast je een geheim. Een groot familiegeheim. Wat doe je dan? Het overkwam deze vrijwilliger. “Ja, dat zijn dan momenten dat je even moet slikken. Er worden je toch wel dingen toevertrouwd.”
Lees verder