De familie blijft weg, terwijl de gast in eenzaamheid sterft. Het bezorgt deze vrijwilliger het gevoel van machteloosheid en verontwaardiging: “Dat je dan een aantal dagen later en plein public een uitvaart gaat organiseren en roept hoe belangrijk hij was… Dan krijg ik het niet meer bij elkaar.”
Ook tijdens kerst werken er vrijwilligers in het hospice. Daar bieden ze liefde en warmte, juist tijdens deze bijzondere periode. Dan vergeet je bijna dat je niet thuis bij de familie kunt zijn. “Het geeft een ontzettend fijne sfeer. Het gaf mij een heel goed gevoel.”
Het is belangrijk dat gasten en naasten zich thuis voelen in het hospice. Deze vrijwilliger vindt die specifieke aandacht zelf ook heel prettig. Ze geniet ervan. “Dan is het juist zo mooi van dit werk, dat hier eigenlijk niets gek is, maar dat alles mag en kan.”
Vrijwilligers komen in het hospice soms onverwachts bekenden tegen. Deze ziet haar buurvrouw in bed liggen, die ze al tien jaar kent. Geschrokken: “We waren geen dikke vriendinnen, maar we hadden wel een heel goede band.”
Afscheid nemen van een gast is nooit hetzelfde. Vaak blijven de details je bij. Zoals in dit verhaal, waarin een vrijwilliger ’s nachts waakt bij een man. Samen eten ze een laatste stukje haring. “Het is iets delen van wat heel privé is, terwijl ik toch een buitenstaander ben.”
Doodsangst komt nog altijd voor. Het is een moment van onrust en paniek, vlak voor het overlijden. Zoals bij deze gelovige gast, die zeer zeker weet dat hij naar de hel gaat. De vrijwilliger: “Ik zeg: ‘Nou, u hoeft zich helemaal geen zorgen te maken’.”
Vrijwilligers helpen ook bij de persoonlijke verzorging van gasten, zoals douchen. Soms levert dat spanning op. Zoals een mannelijke vrijwilliger die net iets te luchtig praat tegen een vrouwelijke gast. “Het was ook min of meer de toon die hij aansloeg.”
Als je ziek op bed ligt, hoef je niets toe te lichten. Maar wat als je in de stoel zit? In dit verhaal kan een vrouwelijke gast niet liggen, vanwege de pijn. De stoel zet mensen echter op het verkeerde been. Alsof zij te goed is voor het hospice.
Soms kan een gast tijdelijk terug naar huis, omdat hij of zij - tegen alle verwachtingen in - niet binnen een paar maanden is overleden. “De situatie maakte mijn moeder wel heel verdrietig en heel onzeker. Zo van: Ik ga nu nog helemaal niet dood.”
Als iemand is overleden, heeft het hospice vaak een ritueel. Ter nagedachtenis aan de persoon. Vrijwilligers lezen een gedicht voor of branden een kaarsje. Deze naaste vertelt zijn ervaring. “Ik vond het heel mooi hoe ze dat hier doen, afscheid nemen.”