De laatste uren
Enkele weken geleden heeft Geertje me gevraagd of ik bij haar euthanasie wil zijn. In de tijd tussen toen en nu hebben we veel gepraat en geregeld. En dan is nu het moment aangebroken…
Lees verderAlle verhalen
Rouwen op afstand: ‘Naar foto’s kijken doet pijn’
Hoe gaan migranten om met verlies van familie? In dit verhaal beschrijft een Turkse Nederlander hoe dat voelt. Zij groeit op zonder moeder, verliest zelf kinderen en ontbreekt bij de begrafenis van haar vader. Nu heeft zij zelf uitzicht op de dood. “Ik wil niemand tot last zijn.”
Lees verder
Wat niemand lukte, gebeurt dankzij muziek
N. zit in de laatste fase van zijn leven. Zijn verstandelijke beperking maakt communicatie lastig, maar gelukkig is er muziek. De geestelijk verzorger kent hem goed genoeg: liederen uit de kerk maken hem blij. Kan hij nog één keer keyboard spelen? Wat doet dat met hem?
Lees verder
Piekeren over keuzes: ‘Ik kan het niet loslaten’
De man van Arjana overlijdt aan de gevolgen van een tumor. Hij ligt in Albanië begraven. Het leven in Nederland gaat door, maar zij voelt zich schuldig. Steeds weer die vragen. Had ze meer kunnen doen? Had ze dit kunnen voorkomen? “Soms is ziekte een slang die slaapt!”
Lees verder
Soms heb je aan een paar woorden genoeg
Hoe leg je aan een verstandelijk beperkte vrouw uit dat haar zus zojuist is overleden? Want haar woordenschat is beperkt. Begrijpt ze de vragen eigenlijk wel? Lees dit verhaal over een geestelijk verzorger die veel tijd steekt in de begeleiding tijdens een bijzonder rouwproces.
Lees verder
Koranteksten reciteren geeft ook familieleden rust
Wat weten Nederlandse dokteren over islamitische rituelen? Begrijpen vrijwilligers iets van teksten uit de Koran? Dat valt vaak tegen. Deze geestelijk verzorger wil een brug slaan. Hij geeft professionals vaak uitleg over gebruiken en gewoonten vanuit de islam. “Soms doe ik een stap achteruit.”
Lees verder
Niet meer willen leven, maar bang om te sterven
Soms wil een cliënt niet langer leven. Zoals in dit verhaal, waarin een vrouw bewust stopt met eten en drinken. Haar verzorgende vindt dat lastig. Vooral omdat de vrouw veel aandacht vraagt. Kan zij dit zomaar laten gebeuren? “Ze heeft het nog heel lang volgehouden.”
Lees verder
Niet ziek, maar versleten: sterven op hoge leeftijd
Vrijwilliger André blijft een paar nachten waken bij een oude man. Het is een ‘gekreukeld mannetje’ van 102 jaar oud. Hij is warrig, maar vindt het fijn om thuis te kunnen sterven. In een vertrouwde omgeving. “Ik hoef maar weinig te doen. Z’n lippen een beetje vochtig maken.”
Lees verder
Afscheid van je moeder: ‘Die zwarte wagen! Erg!’
De moeder van Samira is ernstig ziek. Ze gaat terug naar Marokko voor alternatieve geneeswijzen. Maar die slaan niet aan. Terug in Nederland is ze eigenlijk te laat voor een reguliere behandeling. Dan gebeurt waar Samira al bang voor was… “Als mijn moeder dood gaat, ga ik ook dood.”
Lees verder Ik zei altijd: ‘O, de dood, dat vind ik heel eng’
De dood is niet eng of naar, maar kan heel mooi zijn. Toch speelt angst voor de dood bij veel zorgverleners een rol. Ook bij verzorgende Sandra. Door een bijzondere ervaring op haar werk is dat echter veranderd.
Lees verder