Mensen vertellen verhalen. Zo geven we betekenis aan onszelf en de wereld om ons heen.
Over de laatste levensfase wordt niet altijd gemakkelijk gesproken. Wat gebeurt daar eigenlijk? Welke ervaringen zijn er?
Op de verhalenbank komen verhalen van patiënten, naasten, professionals en vrijwilligers samen. De verhalen geven een inkijkje in de unieke en soms ook rauwe werkelijkheid van de laatste levensfase.
Voor zorgverleners zijn de verhalen een bron van inspiratie en reflectie, voor anderen bieden de verhalen erkenning of herkenning, troost of de aanzet tot een betekenisvol gesprek.
De namen die in de verhalen worden gebruikt, zijn om privacyredenen gefingeerd.
Het moment van overlijden is een bijzonder moment. Als vrijwilliger is het belangrijk om aan te voelen wat op dat moment nodig is voor de familie. “Ze ging gewoon heel rustig weg en ze liet ons en dat gaf ons zo van: het is goed.”
Lees verder
Voordat je een vrijwilliger ontmoet, bedenk je wat voor type mens het zou kunnen zijn. Dat de vrijwilliger ook een schipper kon zijn, had ze nooit gedacht. “En dan zie je zo’n schipper, die meestal een beetje ruwe basten zijn, die zie je dus mijn man voeren. En dat zijn dingen, daar krijg ik nu nog een beetje kippenvel van."
Lees verder
De gast is het centrum van de aandacht voor deze vrijwilliger. Ook als hij ineens wordt gevraagd iets te doen, waarbij hij zich ongemakkelijk voelt. “En dan kan je niet meer weglopen. Dus dan moet je wel meedoen.”
Lees verder
Een heel kort, klein moment, kan diep raken. Hij verwachtte iets heel anders, toen hij zich voorover boog, zodat hij de gast beter kon verstaan. “Dat moment zal ik nooit vergeten, dat hij aan mijn aftershave ruikt en zegt: ‘mijn zoon’.”
Lees verder
Met een euthanasieverklaring verwachten mensen enigszins rustig te sterven, met de familie om zich heen. Het leek erop dat het goed geregeld was voor deze gast en haar naasten. “Ik had een middagdienst en ze waren met twaalf familieleden allemaal eromheen. De huisarts had ook toegezegd dat hij euthanasie zou verlenen. Maar hij haakte af en deed het dus niet.”
Lees verder
Als vrijwilliger voel je je machteloos als de familie niet wil komen en je de gast in eenzaamheid ziet sterven. Hij is nog steeds verontwaardigd: “Dat je dan een aantal dagen later en plein public een uitvaart gaat organiseren en roept hoe belangrijk hij was, dan krijg ik het niet meer bij elkaar.”
Lees verder
Ook met de kerstdagen werken vrijwilligers in het hospice. Dat is even wat anders dan met je eigen familie rond de kerstboom, maar niet minder bijzonder. “Het geeft een ontzettend fijne sfeer om zoiets te doen. En ik had geen spijt dat ik met kerst werkte. Het gaf mij een heel goed gevoel.”
Lees verder
Het is belangrijk dat de gasten en naasten zich thuis voelen in het hospice. Deze vrijwilliger geniet ervan als mensen even alles om zich heen kunnen vergeten. “En dan is het juist zo mooi van dit werk dat hier eigenlijk niets gek is, maar dat alles mag en kan.”
Lees verder
Een kopje koffie bij de buren drinken, kan heel gezellig zijn. Maar als de vrijwilliger haar lieve buurvrouw in het bed van het hospice ziet liggen, dan schrikt ze. “We hebben geloof ik tien jaar naast elkaar gewoond. En we waren geen dikke vriendinnen ofzo, maar we hadden wel een heel goede band. En ja, dat maakt het dan net even iets bijzonderder.”
Lees verder
Bij euthanasie weet je als vrijwilliger van te voren al of je een gast voor het laatst zal zien. Deze vrijwilliger ging de laatste nacht waken bij een man en at samen met hem het laatste stukje haring. “Het is iets delen van wat heel privé is, terwijl ik toch een buitenstaander ben. Want het is natuurlijk niet alleen een stukje haring eten.”
Lees verder