Hoe kan je van betekenis zijn voor mensen in de laatste levensfase? Welke ervaringen zijn er? Zijn er situaties waar van te leren valt?
De verhalen maken zichtbaar wat als van betekenis wordt ervaren door de patiënt, naasten en vrijwilligers. Maar ook waar dingen schuren of verkeerd begrepen worden. De verhalen kunnen een bron van inspiratie zijn voor iedereen die van betekenis wil zijn in de laatste fase van iemand zijn leven.
De namen die in de verhalen worden gebruikt, zijn om privacyredenen gefingeerd.
Het is fijn als gasten nog kunnen genieten van kleine dingen aan het levenseinde. Deze vrouw kon niet veel meer eten, maar een bordje met Brinta als ontbijt, was echt smullen voor haar. Helaas was de Brinta van het hospice niet zo lekker als thuis. “De Brinta smaakte heel grondig, alsof het oud was. En dat heeft zij toen wel gezegd, dat het niet echt lekker was.”
Lees verder
Vrijwilligers helpen de gasten met de dagelijkse zorg, ook met de persoonlijke verzorging, zoals douchen. Voor gasten is dit echter niet vanzelfsprekend en grenzen aangeven kan moeilijk zijn. “Afgezien het feit dat het een man was, waar zij absoluut bezwaar tegen had om te worden geholpen bij het douchen, was het ook min of meer de toon die hij aansloeg.”
Lees verder
Het is heel vervelend als je als gast niet serieus genomen wordt. Deze vrouw ziet er beter uit dan dat ze zich voelt. Liggen doet zoveel pijn, dat ze in een stoel gaat zitten. “En dat heeft door haar laatste ziekteproces heen eigenlijk steeds meegespeeld, dat mensen op het verkeerde been werden gezet vanwege het feit dat zij niet ziek op bed lag maar in een luiestoel zat.”
Lees verder
In het hospice verzorgen vrijwilligers soms de laatste zorg, als iemand net is overleden. Het is zelfs de passie van de vrijwilliger in het volgende verhaal. “De nacht dat hij overleed werd er meteen een vrijwilligster gebeld voor de laatste zorg. En zij kwam meteen op de fiets aangesneld, het was midden in de nacht.”
Lees verder
Het hospice in het vooruitzicht kan rustgevend zijn, als je weet dat je niet lang meer te leven hebt. Voor deze man was het een verschrikking en hij wilde het zo lang mogelijk uitstellen. “Hij is thuis gebleven tot het moment dat het écht niet meer ging, en toen zei hij dat hij het wilde.”
Lees verder
Het komt voor dat een gast in het hospice ligt en tegen de verwachtingen in niet binnen een aantal maanden komt te overlijden. “De situatie maakte mijn moeder wel heel verdrietig en heel onzeker, van: ja, ik heb kanker en ik ga dood, maar ik ga nu nog helemaal niet dood.”
Lees verder
Gasten en naasten kunnen zich in het hospice thuis voelen en maken vrijelijk gebruik van de keuken en de woonkamer. In het volgende verhaal was er ineens toch een misverstand. “Is er daar ineens een dame en die zegt: ‘Wat doet u hier? Waar komt u vandaan? Mag u in die keuken komen?’”
Lees verder
Het contrast tussen het leven thuis en dat in het hospice kan overweldigend zijn. Gasten zijn het vaak niet gewend om zoveel mensen om zich heen te hebben. “In het begin was het even aftasten. Nu zegt mijn zus hen gedag en omarmt ze de vrijwilligers.”
Lees verder
Gasten hebben soms aan het levenseinde nog veel te verwerken. Vragen, emoties, herinneringen. Dan is het prettig als een vrijwilliger bij je komt zitten en naar je luistert, om je verhaal te delen. “Gewoon zo tussen het werk door heb je soms hele goede gesprekken. Het raakt mij.”
Lees verder
De eerste keer geholpen worden bij de toiletgang. Als gast kan dit een heel moeilijk moment zijn, terwijl het voor de vrijwilligers bij hun dagelijkse werk hoort.
“Het helpt dat ze heel rustig aandoen met mij, een praatje maken.”
Lees verder